بررسي اثر دو پروتكل فعاليت مقاومتي از نوع حداكثر قدرت و استقامت عضلاني موضعي بر سطوح اينترلوكين-6 و اينترلوكين-15 پلاسما

ميوكاين هاي اينترلوكين-6 (IL-6) و اينترلوكين-15 (IL-15) در هنگام فعاليت بدني از عضلات در حال انقباض توليد و آزاد مي شوند و مي توانند اثرات متعددي بر عضلات و ساير بافت ها و اندام هاي ديگر داشته باشند. تمرين مقاومتي يكي از انواع رايج برنامه هاي تمريني براي اهداف مختلف مانند افزايش حجم، قدرت و استقامت عضلاني و.... است. هدف از اين مطالعه بررسي دو نوع برنامه فعاليت حاد مقاومتي از نوع حداكثر قدرت (ST) و اسقامت عضلاني موضعي (ET) بر پاسخ IL-6 و IL-15 مي باشد. در اين مطالعه 30 زن جوان به سه گروه: ST، ET و كنترل (CT) تقسيم شدند: (ميانگين سن: 1/8 ± 25/8، وزن: 4/3 ± 60/2، BMI: 23/01 ± 1 ). براي مقايسه پيش آزمون و پس آزمون هر گروه از آزمون t وابسته و براي مقايسه پس آزمون هاي دو گروه با هم از آزمون t وابسته استفاده شد. نتايج آزمون t وابسته نشان داد كه مقادير ميانگين IL-6 و IL-15 پس آزمون نسبت به پيش آزمون افزايش معني دار پيدا كرده است، كه نشان دهنده اين است كه هر دو نوع تمرين ST و ET باعث افزايش مقادير IL-6 و IL-15 س از تمرين خواهند شد، اما نتايج آزمون t مستقل نشان داد بين مقادير ميانگين پس آزمون IL-6 و IL-15 گروه هاي ST و ET تفاوت معني دار وجود ندارد ،كه نشان دهنده اين است كه نوع تمرين در افزايش مقادير IL-6 و IL-15 تاثيري ندارد.