Abstract :
روابط غرب با شرق اسلامي (دنياي اسلام) مورد مهمي در بحث دين و همزيستي مسالمت آميز مي باشد. تسلط گفتماني مخالف با همزيستي مسالمت آميز مانع بزرگي در مقابل برپايي صلح و گسترش روابط ميان دو جهان است. گفتمان سياسي ميان غرب و جهان اسلام، با وجود عدم مداومت در طول زمان، در زمان مدرن بر سه اصل مهم پايه گذاري شده است: ديگر انگاري، نژاد گرايي و برتري. به زبان ديگر، غرب تصويري متفاوت و منفي از اسلام ارايه داده است، در حالي كه ليبراليسم را به عنوان بهترين مدل فرهنگي ارايه مي كند. جهاني كردن اين مدل از طريق تجدد گرايي و ابزارهاي فني دنبال شده است. اين گفتمان براي مدتي طولاني گفتمان غالب بوده به گونه اي كه حتي شرق نيز اين مدل را پذيرفته و به گسترش مدل "حاشيه مركزي" در همزيستي بر اساس نظريه والرشتاين پرداخته است و به تدريج به گفتمان رقابت اسلامي تبديل شده است. اسلام سياسي با رد گفتمان غرب براي بهبود هويت اجتماعي و سياسي خود تلاش كرده است. بعد از واقعه 11 سپتامبر هر دو گفتمان به سمت بنياد گرايي پيش رفت و رقابت و رويارويي جايگزين همزيستي شد. در واقع جنگ سرد دوم بين غرب و اسلام به وجود آمد. به نظر مي رسد چنين وضعيت دوگانه اي خواستار ادامه هيچ گونه گفتمان تاثير گذاري نخواهد بود. در اين مقاله عناصر و مراحل ايجاد چنين گفتماني و تاثيرات آن بر چالش هاي موجود بررسي خواهد شد.
Abstract :
The relation between the Islamic East and the American and European West is potentially an important concept in discussions about religious coexistence. The domination of a discourse in opposition with coexistence can be a major obstacle in the formation of peace and the relations between the two worlds. The political discourse between the West and the Islamic world, though not always the same during time has been based on three main concepts of authorization, ethnocentrity, supremacy, well after the modernity. In other words, the West has exhibited a different, negative image of Islam, while presenting liberalism as the best model culture. The universalization of such a model has been pursued through modernity and technical ability. The discourse has been the hegemon for a long while. Even the East acknowledged it and developed the center-margin model of coexistence based on Wallerstein’s theory, which gradually turned into the Islamic rival discourse. The political Islam tried to improve a social and political identity by rejecting the western discourse. After September 11, both discourses tended towards fundamentalism, and rivalry and confrontation replaced coexistence. In fact, a second Cold War was developed between the West and Muslim World. It seems that such a dialogical, polarized condition would not be apt to maintain any effective discourse. In this article, the elements and processes in the formation of such a discourse, and the effects on the existing challenges would be explained.
