Determining welfare effects of technological improvement policy for sugar beet

چغندرقند يكي از محصولات صنعتي بخش كشاورزي است كه نقش مهمي در تامين شكر موردنياز داخل دارد. با توجه به بالا بودن سهم شكر وارداتي از شكر مصرفي، يكي از راه‌كارهاي تامين قند و شكر موردنياز كشور، استفاده از سياست‌هاي حمايتي است. يكي از اين سياست‌ها، سياست بهبود تكنولوژي مي‌باشد. به منظور ارزيابي اثر اين سياست، معادلات عرضه و تقاضاي چغندرقند طي سال‌هاي 87-1350، با استفاده از روش حداقل مربعات دو مرحله‌اي(2SLS)، برازش و سپس تاثير بهبود تكنولوژي بر رفاه توليدكنندگان و مصرف كنندگان و در نهايت رفاه اجتماعي در قالب سه سناريوي يك، چهار و 10 درصد كاهش قيمت، ناشي از بهبود تكنولوژي بررسي گرديد. نتايج نشان مي‌دهد كشش قيمتي تقاضا 02/0- و كشش قيمتي عرضه 013/0 مي‌باشد. هم چنين يافته‌ها حاكي از آن است كه در تمامي سناريوها با توجه به سهم مازاد رفاه مصرف‌كننده از كل مازاد رفاه اجتماعي، اجراي اين سياست مصرف‌كنندگان را بيشتر مورد حمايت قرار مي‌دهد.

As an industrial crop, sugar beet plays an important role in meeting domestic demand for sugar. Given the higher level of imported sugar in Iran, the application of protectionist policies is an approach for supplying required sugar. One of these policies is techno-logical improvement. In order to study the effect of this policy, sugar beet supply and demand equations in 1971-2008 were fitted by two-stage least squares method and then, the impact of technological improvement on the welfare of producers, customers and finally, on social welfare was examined under three scenarios of 1, 4 and 10% reduction of prices resulting from technological improvement. Results show that price elasticity of demand is -0.02 and of supply is 0.013. Furthermore, we found that this policy provides more protecttion for the consumers under all studied scenarios given the share of consumersʹ welfare surplus from total social welfare surplus.