بررسي 30 ساله ي همخواني تشخيص هاي باليني و هيستوپاتولوژيك آسيب هاي اپي تليال و مزانشيمال محيطي دهان در دانشكده ي دندانپزشكي، دانشگاه علوم پزشكي مشهد در سال هاي 1355 تا 1385

بيان مساله: به طور معمول دانش و تجربه ي كافي و معاينه ي دقيق، به تشخيص باليني مناسب مي انجامد. با اين وجود، آسيب ها با نماي باليني همانند، تشخيص درست را مشكل مي نمايند. بنابراين، بررسي هيستوپاتولوژيك جهت تاييد تشخيص نهايي مي تواند كمك كننده باشد. هدف: هدف از انجام اين پژوهش، بررسي همخواني تشخيص هاي باليني و هيستوپاتولوژيك در آسيب هاي اپي تليال و مزانشيمال دهان در يك دوره بررسي 30 ساله (1355 تا 1385) در دانشكده ي دندانپزشكي، دانشگاه علوم پزشكي مشهد بود. مواد و روش: درصد بود و نبود همخواني ميان تشخيص هاي باليني و هيستوپاتولوژيك در 625 آسيب اپي تليال و 2480 آسيب مزانشيمال مقايسه شد. همچنين در موارد نبود همخواني، اطلاعات باليني همچون سن و جنس بيمار و محل بروز آسيب بررسي گرديد. اطلاعات توسط آزمون هاي تي (T)، مان ويتني (Mann-Whitney) ، كاي اسكوار ( Chi-Square)، نسبت لايك هود (Likehood ratio)، فيشر (Fisherʹs Exact) و كاپا (Kappa) واكاوي شدند. يافته ها: همخواني كلي ميان تشخيص هاي باليني و هيستوپاتولوژيك در 4/71 درصد موارد از آسيب هاي اپي تليال مشاهده گرديد. بيشترين همخواني در كارسينوم سلول سنگفرشي و پاپيلوما به دست آمد. در 1/57 درصد آسيب هاي مزانشيمال، تشخيص ها همخواني كلي را نشان دادند. دنچر هايپرپلازي، اپوليس فيشوراتوم و تومور حاملگي به ترتيب بيشترين همخواني را داشتند. نتيجه گيري: با وجودي كه بررسي هيستوپاتولوژي به تشخيص نهايي آسيب هاي دهاني مي انجامد، در برخي موارد جهت به حداقل رساندن نبود همخواني، ارايه ي رويكردهاي مناسب و توجه بيشتر به نماي باليني آسيب ها به ويژه در موارد با تظاهر باليني غيراختصاصي ضروري است. واژگان كليدي: تشخيص هيستوپاتولوژيك، آسيب اپي تليال، آسيب مزانشيمال

Statement of Problems: Sufficient knowledge, experience and careful examination usually lead to appropriate clinical diagnosis. However, lesions with similar clinical features present a diagnostic challenge. Therefore, a confirmatory histopathological examination can be helpful to reach the final diagnosis. Purpose: The present study was conducted to evaluate the agreement between clinical and histopathological diagnoses of oral epithelial and mesenchymal lesions in a period of 30-years (1976-2006) at Mashhad Dental School. Materials and Methods: The percentage of concurrence and discrepancy between clinical and histopathological diagnoses of 625 epithelial and 2480 mesenchymal lesions was compared. Clinical data including the patient’s gender and age and the lesion’s location were also evaluated in cases with discrepancy. Data were analyzed using Mann-Whitney, T-Test, Chi-Square, Likehood Ratio, Fisher’s Exact and Kappa tests. Results: An overall agreement between clinical and histopathological diagnoses was seen in 71/4% of epithelial lesion cases, with maximum parity in squamous cell carcinoma and papilloma. In 57/1% of the mesenchymal cases, the diagnosis was in total agreement. Denture hyperplasia, epulis fissuratum, and pregnancy tumor showed the highest concurrence, respectively. Conclusion: Although histopathological examination leads to final diagnosis, in some cases proper strategies and more attention to clinical features of the lesion are necessary to minimize the discrepancy, especially for those with non-specific clinical presentation.