مقايسه ي چسبندگي كانديدا آلبيكنس به آمالگام، كامپوزيت و گلاس آينومر نوري: يك بررسي آزمايشگاهي

بيان مساله: كانديديازيس شايع ترين عفونت قارچي حفره ي دهان در انسان بوده، كه 85 درصد عامل اين عفونت كانديدا آلبيكنس است. گر چه اطلاعات چشمگيري در ارتباط با چسبندگي كانديدا آلبيكنس به سلول هاي اپي تليالي و مواد پروتزي وجود دارد ولي پژوهش هاي بسيار كمي درباره ي چسبندگي كانديدا آلبيكنس به انواع مواد ترميمي در دسترس است. هدف: هدف از اين پژوهش، مقايسه ي چسبندگي كانديدا آلبيكنس به سه ماده ي ترميمي آمالگام، كامپوزيت و گلاس آينومر نوري در شرايط آزمايشگاهي بود. مواد و روش : اين پژوهش از گونه ي تجربي بود. 54 نمونه ي آمالگام،كامپوزيت و گلاس آينومر (18 نمونه از هر گروه) به لوله هاي داراي سوسپانسيون قارچي (106×1 سلول در ميلي ليتر) كانديدا آلبيكنس منتقل شدند و پس از گذشت 40 ، 80 و 120 دقيقه نمونه هاي مواد ترميمي در 1 سي سي سرم فيزيولوژي شناور گرديد و 100 ميكروليتر از اين سوسپانسيون در محيط كشت سابوره دكستروز آگار كشت داده شد و پس از گذشت 48 ساعت كلني ها شمارش گرديدند. در پايان، داده ها با استفاده از آزمون هاي آماري كروسكال واليس و من ويتني واكاوي شدند. يافته ها: در نمونه هاي كامپوزيت و آمالگام ميزان چسبندگي كانديدا آلبيكنس با گذشت زمان افزايش نشان داد كه از لحاظ آماري اين تفاوت ها معنادار بود (05/0 p < ). در نمونه هاي گلاس آينومر هيچ تفاوت آماري معنادار در زمان هاي گوناگون گزارش نگرديد. بيشترين ميزان چسبندگي در زمان 120 دقيقه مربوط به نمونه هاي كامپوزيتي و كمترين آن در نمونه هاي آمالگام در زمان 40 دقيقه ديده شد. نتيجه گيري: نتايج اين پژوهش نشان داد كه گلاس آينومر، يك ماده ي ترميمي مناسب در افراد مستعد به عفونت كانديديايي است. واژگان كليدي: ماده ي ترميمي، ميزان چسبندگي، كانديدا آلبيكنس، آمالگام، كامپوزيت، گلاس آينومر

Statement of Problem: Candidiasis is the most common fungal infection in the human oral cavity. 85% of this infection is caused by Candida albicans. Although there is considerable information about the adhesion of Candida albicans to the epithelial cells and prosthetic materials, there are very few studies in regard to the adhesion of Candida albicans to various restorative dental materials. Purpose: This study aimed to compare the adhesion of Candida albicans to three restorative materials, amalgam, light cure composite and glass ionomer. Materials and Method: In this experimental study, 54 specimens of amalgam, light cure composite and glass ionomer (18 specimens from each group) were transferred to tubes containing suspensions of Candida albicans (1× 106 cell/ml). After 40, 80 and 120 minutes, the specimens of restorative materials were suspended in tubes containing 1ml of saline solution and then 100 microlitre of this suspension were plated in Sabouraud Dextrouse Agar. After 48 hours of incubation, the number of candida colonies was counted. Finally, the data were analyzed using kruskal wallis and Mann-Whitney tests. Results: In the composites and amalgams specimens, the adhesion of Candida albicans increased with time and this differences was statistically significant ( p < 0.05). In glass ionomer specimens, no statistically significant difference was observed in different periods of time. The highest value of adhesion was related to composite at 120 minutes and the lowest was observed on a amalgam specimens at 40 minutes. Conclusion: The results of this study show that glass ionomer is an appropriate choice as a dental restorative material especially in patients who are susceptible to candidiasis infections.