مقايسه ي اثر بوپيواكايين و ليدوكايين به عنوان داروي بي حسي موضعي در ميزان بروز دردهاي پس از درمان هاي ريشه ي دندان

بيان مساله: وقوع درد پس از درمان ريشه از نگراني هاي دندانپزشكان و بيماران است. روش ها و داروهاي متعددي جهت پيش گيري از درد پس از درمان پيشنهاد مي گردد. در پژوهش هايي استفاده از بي حسي هاي دراز مدت در پيشگيري از درد پس از برخي از درمان هاي دنداني بررسي شده است. هدف: هدف از انجام اين پژوهش، مقايسه ي اثر بوپيواكايين و ليدوكايين به عنوان داروي بي حسي موضعي بر ميزان بروز دردهاي پس از درمان هاي ريشه ي دندان بود. مواد و روش: جهت اين كارآزمايي باليني دو سويه كور (Double-blind)، شمار 60 بيمار كه جهت درمان ريشه به سه نفر از متخصصين درمان ريشه مراجعه كرده بودند، انتخاب شدند. اين بيماران بي هرگونه پيشينه ي بيماري قلبي، حساسيت به داروهاي بي حسي آميدي، نارسايي كليه و پركاري تيروييد بودند. بيماران به دو دسته ي مساوي تقسيم شدند، در يك گروه از بي حسي طولاني اثر بوپيواكايين 5/0درصد با اپي نفرين 200000/1 و در گروه ديگر از بي حسي ليدوكايين 2 درصد با اپي نفرين 100000/1 به گونه ي دو سويه كور استفاده گرديد. سپس، وضعيت درد بيماران تا 48 ساعت پس از درمان بررسي و ميزان درد آنها در 4 درجه از صفر تا 3 دسته بندي شد. پس از گرد آوري اطلاعات، داده ها به وسيله ي آزمون آماري مان ويتني (Mann-Whitney) جهت مقايسه ي نمره ي درد ميان بيماران دو گروه و آزمون فيشر (Fischer’s Exact Test) جهت بررسي ارتباط ميان شدت درد پس از درمان و جنس، موقعيت فك، بيماري پالپي و درد پيش از درمان واكاوي گرديد. يافته ها: بر پايه ي نتايج اين پژوهش، استفاده از داروي بي حسي بوپيواكايين نسبت به ليدوكايين به گونه ي معنادار ميزان بروز درد پس از درمان ريشه را كاهش مي دهد (002/0= p ). همچنين، در صورت استفاده از داروي بي حسي بوپيواكايين، نياز به استفاده از مسكن ها پس از درمان به گونه ي معنادار كاهش مي يابد (01/0= p ). نتيجه گيري: مي توان از داروهاي بي حسي با اثر طولاني، با رعايت ملاحظات پزشكي به ويژه هنگامي كه ميزان بروز درد بيشتري پس از درمان پيش بيني مي گردد، استفاده كرد. واژگان كليدي: بوپيواكايين، ليدوكايين، بي حسي طولاني اثر، درد پس از درمان، اندودنتيكس

Statement of Problem: Post-treatment endodontic pain is a concern of both patients and dentists. Several methods and drugs have been suggested to prevent the pain. In several studies, the use of long acting local anesthetics has been considered in the prevention of pain after some dental procedures. Purpose: The purpose of this study was to compare the effect of Bupivacaine and Lidocaine as local anesthetics on the incidence of pain after root canal therapy. Materials and Method: A total of 60 patients referring to 3 endodontists were invited to participate in this double blind clinical trial study. The patients had no history of cardiovascular disease, hypersensitivity to amide types of local anaesthetics, renal failure and hyperthyroidism. They were randomly assigned to one of the two groups: 0.5 percent Bupivacaine with 1.200000 Epinephrine or 2 percent Lidocaine with 1.100000 Epinephrine. After root canal therapy, the extent of postoperative pain was measured during 48 hours and categorized into 4 scores, 0 to 3. The results were analyzed using Mann-Whitney test for comparing the pain scores among the patients and Fischer’s Exact test for evaluating the correlation between, sex, jaw position, type of pulpal disease and preoperative pain with postoperative pain. Results: Statistical analysis showed that Bupivacaine significantly reduced the incidence of flare-up after root canal therapy ( p =0.002) and the need for analgesics was significantly decreased using Bupivacaine ( p =0.01). Conclusion: Long acting local anesthetics can be used in endodontic treatment especially for patients with high prediction of postoperative pain.