مقايسه‌ آزمايشگاهي ميزان ساختار باقيمانده‌ دندان و مقاومت به شكست آن در تهيه حفره‌ دسترسي لبيالي با لينگوالي در دندان‌هاي پيشين دايمي داراي پوسيدگي لبيالي

بيان مساله: در روش‌هاي معمول درمان ريشه‌ي دندان‌هاي پيشين، تهيه‌ي حفره‌ي دسترسي از سمت لينگوال انجام مي‌گيرد، اما در برخي از شرايط تهيه‌ي حفره از سمت لبيال پيشنهاد شده است. هدف: هدف از اين پژوهش، مقايسه‌ي حفره‌ي دسترسي لبيالي با لينگوالي در دندان‌هاي پيشين دايمي داراي پوسيدگي لبيالي از جهت ميزان ساختار باقيمانده‌ي دندان و مقاومت به شكست آن بود. مواد و روش: براي انجام اين بررسي تجربي، 150 دندان پيشين دايمي سالم انساني در 5 گروه 30 تايي (دندان پيشين مركزي و كناري فك بالا، كانين فك بالا، دندان‌هاي پيشين و كانين فك پايين) انتخاب شده و يك حفره‌ي كلاس پنج همانند، متناسب با ابعاد هر دندان در سطح لبيال همه‌ي نمونه‌ها ايجاد نموده و حجم هر نمونه، پيش و پس از تهيه‌ي حفره‌ي كلاس پنج با استفاده از پنتاپيكنومتر سنجيده شد (2V و 1V). نمونه‌هاي هر گروه به گونه‌ي تصادفي به دو زير گروه 15 تايي تقسيم شده كه در زير گروه اول، حفره‌ي دسترسي لبيالي و در زير گروه دوم، حفره‌ي دسترسي لينگوالي ايجاد گرديد. سپس حجم باقيمانده‌ي دندان بار ديگر سنجيده (3V) و ميانگين حجم از دست رفته‌ي نسبي هر دندان بر اثر تهيه‌ي حفره‌ي دسترسي ارزيابي شد (1V/3V-2V). پس از آن نمونه‌ها در بلوك‌هاي آكريلي مانت گرديدند و تحت نيروي شكست دستگاه آزمون يونيورسال قرار گرفتند. يافته‌ها: در همه‌ي گروه‌ها اختلاف ميانگين حجم باقيمانده و مقاومت به شكست ميان دو زير گروه از نظر آماري معنادار بود (05/0 p < )، دندان‌هاي داراي حفره‌ي دسترسي لبيالي نسبت به لينگوالي، حجم باقيمانده و مقاومت به شكست بيشتري را از خود نشان دادند. نتيجه‌گيري: تهيه‌ي حفره‌ي دسترسي لبيالي نسبت به لينگوالي مي‌تواند موجب حفظ بيشتر حجم باقيمانده‌ي دندان و مقاومت به شكست آن در درمان ريشه‌ي دندان‌هاي پيشين داراي پوسيدگي لبيالي، به ويژه در دندان‌هاي پيشين فك پايين شود. واژگان كليدي: درمان اندودونتيك، حفره‌ي دسترسي لبيالي، مقاومت به شكست، دندان‌هاي پيشين

Statement of Problem: Labial access cavity preparation is a conventional method in endodontic treatment of the anterior teeth, but in some conditions labial cavity preparation is recommended. Purpose: The aim of this study was to compare labial and lingual access cavity preparation in the permanent anterior teeth with labial caries in terms of the remaining tooth structure and fracture resistance. Materials and Method: In this experimental study, 150 intact permanent human anterior teeth were selected in 5 groups each with 30 teeth including the maxillary central, maxillary lateral, maxillary canine, mandibular incisors and mandibular canine. A class V cavity with similar ratios to dimensions of each tooth was prepared on the labial surface of all specimens. The volumes of each of these teeth were measured by Penta Pycnometer before and after class V cavity preparation (V1, V2). Each group was randomly divided into 2 equal subgroups (n=15). Access cavities were prepared labially in subgroup A and lingually in subgroup B; then, the remained volume of each tooth was measured again (V3). The mean proportional volume loss of each tooth was calculated through access preparation (V2-V3/V1). Then, the specimens were embedded in acrylic resin blocks and subjected to load with a universal testing machine. Results: The differences of mean of theremained volume and fracture resistance of the two subgroups were statistically significant in all groups ( p < 0.05) and those teeth with labial access showed more remained volume and fracture resistance than lingual access. Conclusion: Labial access cavity preparation can enhance the remained volume and fracture resistance as compared to lingual access in endodontic treatment of the anterior teeth with labial caries especially in mandibular incisors.