مقايسه ي كارآيي باليني استفاده از دو گونه باندينگ پي- كيو- وان و پرومپت-ال-پاپ بر ميزان موفقيت فيشور سيلانت در ميناي آلوده به بزاق

بيان مساله: مهم ترين علت شكست فيشور سيلانت آلودگي در هنگام درمان است. امكان آلودگي در شرايط باليني كه جداسازي دشوار باشد، همچون دندان نيمه رويش يافته يا همكاري كم و ضعيف بيمار وجود دارد. پژوهش هاي باليني ناچيزي در جهت بررسي اثر عامل باندينگ بر موفقيت فيشور سيلانت انجام شده است. هدف: هدف از اين پژوهش مقايسه ي كارايي باليني استفاده از دو عامل باندينگ بر ميزان موفقيت فيشور سيلانت در ميناي آلوده به بزاق بود. مواد و روش: در اين بررسي كارآزمايي باليني، 60 دندان از 35 كودك 6 تا 8 سال داراي دندان هاي مولر نخست دايمي تازه رويش يافته و سالم فك بالا انتخاب و به دو گروه بخش گرديدند. در يك گروه پي- كيو- وان و در گروه ديگر پرومپت- ال- پاپ استفاده شد. با توجه به تازه رويش يافته بودن دندان و تماس ناحيه ي ديستوپالاتال با شيار لثه و به دليل جداسازي ناكافي بخش ديستوپالاتال و جداسازي خوب مزيال، اين نواحي به ترتيب آلوده و ايزوله به شمار آمدند. در هر گروه پس از اچينگ در آغاز، در يك سمت عامل باندينگ و سپس فيشور سيلانت و در سمت ديگر، بي عامل باندينگ فيشور سيلانت قرار گرفت. بنابراين، دو گروه شاهد براي هر عامل باندينگ به وجود آمد. در معاينه هاي 3، 6 و 12 ماهه نتايج درمان به گونه ي موفقيت و شكست بررسي گرديد و توسط آزمون هاي ويلكاكسون، من- ويتني و كاي- اسكوير واكاوي شد. يافته‌ها: استفاده از اين دو عامل باندينگ ميزان موفقيت فيشور سيلانت را به گونه ي معنادار افزايش داد (001/0 p < ). استفاده از اين دو عامل در موفقيت فيشور سيلانت در ميناي آلوده حتي در مواردي كه دندان به صورت ايزوله فيشور سيلانت شده، به گونه ي معنادار افزايش را نشان داد (001/0 p < ). باندينگ پي- كيو- وان نسبت به پرومپت- ال- پاپ نتايج بهتري را نشان داد، گرچه تفاوت معناداري ميان اين دو گروه وجود ندارد. نتيجه گيري: نتايج اين بررسي نشان داد، كه آلودگي مينا پس از اچينگ و پيش از فيشور سيلانت موفقيت درمان را تحت تاثير قرار مي دهد. بنابراين، استفاده از عامل باندينگ در درمان فيشور سيلانت در هر دو محيط ايزوله و آلوده براي استحكام بيشتر پيشنهاد مي شود. واژگان كليدي: آلودگي، فيشور سيلانت، عوامل باندينگ

Statement of Problem: Contamination during the procedure is the main reason for failure of fissure sealant therapy. In clinical conditions with difficult isolation such as semi-erupted tooth or poor cooperation of the patient, the contamination is probable. There is a limited number of clinical studies regarding the effect of adhesive on the success rates of fissure sealant Purpose: The present study was conducted to compare the effects of two adhesives on the success rate of fissure sealant in the contaminated enamel. Methods and Material: In this clinical trial, 35 school children (6-8 years of age) with healthy and newly-erupted upper molar teeth participated. Sixty molar teeth were selected and divided into two groups. PQ1 adhesive was used for one group and PROMPT-L-POP for the other. As the teeth were newly erupted and the distopalatal area was in contact with the gingival sulcus and therefore it was impossible to isolate, the distal area was considered as contaminated and the mesial area, capable of adequate isolation, was assumed as isolated. In each group, after etching in one side, the teeth were treated only with sealant and on the other side before treatment with sealant, firstly the bonding agent was applied. So, two control groups were formed for each bonding agent. After 3, 6 and 12 month intervals, the results of the treatment were studied in terms of the success and failure and then analyzed using Wilcoxon, Mann Whitney and Chi-square tests. Results: The success rate of the sealant treatment increased significantly, by using adhesives (p < 0.001). The use of the two adhesives significantly increased the success rate of the fissure sealant on the contaminated teeth, even more than when the teeth had been isolated properly and treated only with fissure sealant ( p < 0.001). The result of using PQ1 was better than that of Prompt-l-pop although the difference was not statistically significant. Conclusion: The results of the study showed that the contaminated enamel influenced the success of treatment after etching and before sealant application. So, the use of the adhesives in the treatment of fissure sealants is recommended in both the isolated and contaminated conditions.