بررسي آگاهي، نگرش و كاركرد گروهي از پزشكان عمومي و متخصصين كودكان در پيشگيري از بيماري هاي دهان و دندان در كودكان

بيان مساله: پزشكان به علت ديدارهاي منظم كودكان در سال هاي نخستين مي توانند جايگاه ويژه اي در راهنمايي خانواده ها براي پيشگيري از بيماري هاي دهان و دندان كودكان داشته باشند. هدف: هدف از اين بررسي، تعيين و مقايسه ميزان آگاهي، گونه ي نگرش و كاركرد پزشكان عمومي و متخصص كودكان در پيوند با پيشگيري از بيماري هاي دهاني در كودكان بود. مواد و روش: اين بررسي توصيفي- تحليلي، بر روي 296 پزشك عمومي و متخصص كودكان انجام گرفت. اطلاعات پيرامون دموگرافي و سطح آگاهي از عوامل خطرزا (Risk factor) و نگرش و كاركرد افراد در مورد پيشگيري از بيماري هاي دهان و دندان توسط يك پرسشنامه ي پنج بخشي به گونه ي خود اجرا گردآوري گرديد. اطلاعات گردآوري شده توسط آزمون هاي آماري مجذور كاي (Chi-square) و تي (T-test) واكاوي شد. يافته ها: ميانگين نمره ي آگاهي از عوامل خطرزاي بيماري هاي دهان و دندان در پزشكان و متخصصين كودكان 14±62 ، نمره ي نگرش 8±94 و نمره ي كاركرد 17±38 به دست آمد. تفاوت معناداري ميان نمره هاي پزشكان عمومي و متخصصين كودكان وجود نداشت. پزشكان با آگاهي بيشتر و همچنين با ساعت هاي كاري و حجم بيمار بيشتر از نگرش بالاتري برخوردار بودند. پزشكاني كه در مراكز دولتي فعاليت مي كردند كاركرد بهتري در زمينه ي پيشگيري از بيماري هاي دهان و دندان داشتند. نتيجه گيري: بر پايه ي اين بررسي، برنامه ي كنوني آموزش سلامت دهان و دندان در دوره ي آموزش پزشكي عمومي و تخصصي كمتر از حد مورد نياز است. همچنين آگاهي و دانش خوب و كاركرد ضعيف پزشكان نشان دهنده ي اين واقعيت است، كه سطح بالاي آگاهي و نگرش مثبت به كاركرد بهتر در پيشگيري از بيماري هاي دهان و دندان نمي انجامد. بنابراين، آموزش هاي عملي در اين زمينه و تمرين ارجاع بيماران به دندانپزشك در طول دوران تحصيل مي تواند كاركرد ايشان را بهبود بخشد. واژگان كليدي: آگاهي، بيماري هاي دهان و دندان، پزشك، پزشكي كودكان، پيشگيري

Statement of Problem: General practitioners and pediatricians are in an ideal position to advise families about the prevention of oral diseases in their children because of their frequent contacts with families for routine preventive visits in the child’s first few years of life. Purpose: The aim of this study was to determine the knowledge, attitude and practice regarding the prevention of oral diseases among an Iranian group of physicians and pediatricians. Methods and Material: This cross-sectional study was conducted on 296 physicians and pediatricians in Isfahan. A self-administered questionnaire was used to determine the socio-demographic information, knowledge on risk factors, attitude and practice about the prevention of oral diseases. The collected data were analyzed using t-test and Chi-square statistical tests. Result: The mean scores of knowledge, attitude and practice on the prevention of oral diseases among physicians and pediatricians were 62± 14, 94± 8 and 38± 17, respectively. No significant differences were detected between physicians and pediatricians in their scores (p > 0.05). Knowledge and also their practice showed a correlation with their attitude. Physicians who worked at governmental centers had better oral health practice. Conclusion: Based on the findings of this study, the present educational courses about oral health in medical school both in undergraduate and postgraduate curricula are insufficient. The good level of knowledge and attitude but weakness in oral health practice revealed that the increased level of knowledge and attitude does not necessarily lead to good practice in prevention of oral diseases. Therefore, practical education on oral health and training for referring the cases to dentists during medical students’ education can improve their practice in oral health preventive measures.