Une Femme d’Annie Ernaux : de la subjectivité d’une écriture objective

آني ارنو پس از نوشتن جايگاه، داستاني كه در آن به زندگي پدرش پرداخته است، براي خلق شيوه اي جديد، نگارشي را بر مي گزيند كه در جستجوي عيني گرايي تجربه ي فردي است و اين كار را با كاستن از بُعد ذهني خود زندگي نامه و تاكيد بيشتر بر ارزش جمعي «من» انجام مي دهد. اين جستجوي عينيت در گذرگاه شخصي، وقتي صحبت از نمايش بحران هاي عاطفي است كمتر محقق مي شود. به اين ترتيب، يك زن تنها اثر آني ارنوست كه با حرف تعريف نامعين آمده است. آيا او موفق به گريز از دام فردگرايي و اشاره نكردن به احساسات مي شود همچنان كه در خودزندگي نامه اجتماعي اش بر اين امر اذعان داشته است؟ در اين پژوهش برآن بوده ايم تا با استفاده از تحليل روايي خود زندگينامه ي اجتماعي و عينيت ارنو در اثر يك زن، ميزان فرديت نوشتار را در اين اثر مطالعه كنيم.

A partir de La Place, récit consacré à la vie de son père, Annie Ernaux opte pour une nouvelle posture d’écriture, une écriture qui cherche à dépasser la singularité de l’expérience, se caractérisant par une tentative de réduire la subjectivité autobiographique et de mettre l’accent sur la valeur collective du « je ». Cette recherche de l’objectivité du parcours personnel s’avérerait moins évidente lorsqu’il s’agit de l’exposition des traumatismes affectifs. De ce fait, Une Femme marquerait une différence avec les autres récits ernausiens, ne serait-ce que par le titre étant le seul dans toute l’œuvre d’Annie Ernaux à comprendre un article indéfini. Y est-elle parvenue à échapper au piège de l’individuel et à ne pas impliquer des sentiments tel que l’annonçait son auto-socio-biographie ? Ainsi, après avoir étudié l’auto-socio-biographie et l’objectivité érnausienne dans Une Femme, nous nous sommes proposées d’étudier le degré de subjectivité dans cette œuvre en nous recourant à lʹanalyse narrative du texte.