روشي بهبود يافته براي جايابي سلولهاي استاندارد در مدارات مجتمع پرتراكم با تركيب روشهاي تصادفي و تكنيكهاي بهينهسازي رياضي

در ساليان اخير بدليل بالا رفتن ارزش منابع مورد استفاده و نيز بزرگ شدن اندازه مسايل، بهينه سازي رياضي بعنوان يك نياز جدي در صنايع مطرح شده است و روشهاي بهينه سازي رياضي در بسياري از كاربردهاي نظري و كاربردي جايگاه مهمي يافتهاند. مساله جايابي در طراحي مدارهاي مجتمع ديجيتال عبارت است از يافتن بهترين محل براي قرار دادن اجزاي الكترونيكي روي يك تراشه بنحوي كه يك يا تركيبي از چند معيار در قالب يك تابع هدف حداقل شوند. جايابي بروش سلول استاندارد نوع خاصي از جايابي است كه در آن ارتفاع سلولها ثابت بوده و سلولها در سطرهاي مجزا جايابي ميشوند و هر سلول را نميتوان بهرصورتي, در هرجاي دلخواه و با هر چرخش دلخواه جايابي نمود. با توجه به بزرگي استفاده از روشهاي تحليلي ناممكن است و عمدتا از روشهاي تقريبي و ابتكاري براي حل اين مسايل استفاده ميگردد كه VLSI ابعاد مسايل جايابي در كيفيت پاسخ آنها از روشهاي رياضي كمتر است. در اين مقاله روشي مركب از روشهاي تحليلي با استفاده از بهينهسازي رياضي و روشهاي تقريبي براي اين مساله ارايه شده است. نتايج نشان ميدهد كه كيفيت جواب بهتر از روشهاي كاملا تقريبي است و افزايش زمان محاسبات هم در حد قابل قبولي است. چنانكه در آزمايشات انجام شده ديده ميشود با 1%) افزايش / 28 % كاهش داشته و زمان محاسبات نيز با نسبت بسيار كمي (بطور متوسط 2 / استفاده از روش ارايه شده مجموع طول سيم بطور متوسط 6 يافته است.