La « fonctionnalisations » du réel dans l’écriture « danechvarienne » ; cas dʹʹétude: Souvachoune et L’Ile de l’Errance

جزيره سرگرداني اثر سيمين دانشور، حاصل تصويري است كه هنر از زندگي ترسيم مي كند. اين اثر آميزه اي از تخيل و واقعيت است و سرشار از پيچيدگي و ايهام در مورد شخصيت هاي داستان. گرچه براي روايت داستان ازسوم شخص استفاده شده تا در حد امكان جنبه عيني و واقع گرايانه داستان حفظ شود، ولي راوي يا قهرمان با بيان ديدگاه نويسنده، هويت واقعي خود را بر ملا مي سازد. مي توان گفت كه بازخواني اسطوره سياوش در سووشون نيزنقطه شروعي براي سوال در مورد هويت انساني است. نويسنده از اين اسطوره بهره مي گيرد تا از واقعيت دور شود، يا واقعيت هايي را كه به ظاهر از هم دورند به يكديگر نزديك سازد. نگارش دانشور آميزه اي از تصاوير واقعي و تخيلي است اين ويژگي سووشون و جزيره سرگرداني را به يكديگر نزديك مي سازد. هدف ما مطالعه ويژگي هاي نگارش دانشور در اين دو اثر بوده و براي رسيدن به اين هدف از نقد روايي نيز بهره برده ايم.

Donner par l’art, l’illusion de la vie : c’est ce principe qui donne naissance à l’Ile de L’Errance de Danechvar. Bâti sur l’alternance entre la fiction et la réalité, ce roman se déroule dans une forme qui laisse la place à la complexité des personnages. La reprise du mythe de Siyâvache dans Souvachoune est aussi le point de départ pour une interrogation sur soi, voire une mise à distance de la réalité ou un rapprochement des réalités qui nous semblent éloignées. L’emploi de la troisième personne peut correspondre à un souci d’objectivité et de réalisme, mais la narratrice se trahit par des jugements qui expriment la vision du monde de l’auteur. Ces deux romans se rejoignent dans cette écriture qui témoigne d’une accumulation d’images du réel et de l’imaginaire. Nous allons étudier l’enjeu central de cette écriture qui met en scène la fictionnalisation du réel. Pour atteindre cet objectif tout en étudiant l’écriture de Danechvar (la part du réel et de l’imaginaire), nous recourons aussi à l’analyse narratologique.