اثر عامل باندينگ بر ريز‌نشت فيشورسيلانت در ميناي آلوده به بزاق

بيان مساله: پژوهش هاي باليني متعددي موفقيت فيشورسيلانت را در كاهش پوسيدگي شيارها نشان داده اند. با اين وجود مهم ترين علت شكست فيشورسيلانت، آلودگي در هنگام درمان است. هدف: هدف از اين بررسي، تاثير استفاده از باندينگ اگزايت و پرومپت-ال-پاپ در كاهش ريز نشت در ميناي آلوده به بزاق بود. مواد و روش: در اين پژوهش تجربي، چهل دندان پرمولار به چهار گروه بخش شدند. گروه 1: دندان ها پس از اچ بي آلودگي بزاقي، فيشورسيلانت گرديدند. گروه هاي 2 و 3: دندان ها پس از اسيد اچ، ده ثانيه به بزاق آلوده و خشك شدند. سپس، به ترتيب در گروه‌ دو، از عامل اگزايت و در گروه سه، از پرومپت-ال-پاپ به عنوان لايه ي حد واسط پيش از فيشورسيلانت استفاده گرديد. گروه 4: نمونه‌ها پس از اچ وآلودگي به بزاق، بي هيچ عامل باندينگ مهر و موم شدند. پس از مراحل آماده سازي و برش بوكولينگوالي، دندان ها به وسيله ي استريوميكروسكوپ بررسي گرديدند. براي واكاوي داده‌ها از آزمون‌هاي غير معياري كروسكال- واليس (Kruskal-Wallis) و مان ويتني (Mann-Whitney) استفاده شد. يافته ها: نتايج پژوهش نشان داد، كه ميزان ريز نشت در گروه فيشورسيلانت آلوده به بزاق بي باندينگ، با گروه فيشورسيلانت بي آلودگي تفاوت معناداري دارد (05/0 < p)، در حالي كه تفاوت معناداري ميان ميزان ريزنشت در گروه‌هاي اگزايت و پرومپت-ال-پاپ، با گروه فيشورسيلانت بدون آلودگي وجود ندارد. نتيجه گيري: آلوده شدن مينا به بزاق پس از اسيد اچ، به گونه اي معنادار به افزايش ريزنشت منجر مي‌شود. بنابراين، استفاده از عوامل باندينگ اگزايت و پرومپت-ال-پاپ در چنين مواردي باعث كاهش ميكروليكيج در حد فيشورسيلانت غير آلوده مي‌گردد.

Statement of Problem: Many clinical studies have reported on the success of sealants with respect to caries reduction. Saliva contamination during the procedure is the main reason in sealantʹs failure. Aim: The aim of this study is to evaluate the effect of two types of adhesive (Excite, Prompt-L-Pop) on reducing sealant microleakage in saliva-contaminated enamel. Materials and Methods: In this experimental study, 40 intact premolar teeth were chosen and divided into four groups. Group 1: the teeth were etched and sealed with sealant without any contamination. Groups 2 and 3: the teeth were etched and exposed to saliva for 10 seconds, and air-dried. Consequently, a bonding agent (Excite, Prompt-L-Pop) was applied prior to the sealant application and curing. Group 4: After being etched and contaminated, the teeth were sealed without any bonding agent. After some processes the teeth were bucolingualy sectioned and the samples were evaluated under stereomicroscope. The findings were statistically analyzed, using Kruskal-Wallis and Mann-Whitney tests. Results: The results showed that the amount of micoleakage in the saliva contaminated fissure sealant without bonding agent group had a significant difference with the sealant without saliva contamination group ) p < 0.05). Besides, there was no significant difference in the amount of microleakage between Excite, Prompt-L-Pop groups and the non– contaminated fissure sealant group. Conclusion: Exposing the enamel to the saliva after acid etching and prior to sealant application would increase the microleakage significantly. Using Excite and Prompt-L-Pop, the dentin adhesives, after salivary contamination would decrease the microleakage to the extent of non-salivary contaminated fissure sealant group. Key words: Saliva contamination, Fissure sealant, Bonding agent, Microleakage