ارزيابي كارايي باليني دو برنامه ي دارويي داكسي سايكلين با اندازه ي پايين در مهار بيماري پريودنتيت مزمن

بيان مساله: ناكارايي كامل روش جرم گيري و تسطيح ريشه ها در مهار روند بيماري هاي پريودنتال به گسترش روش هاي نوين ديگر، همچون بهبود شرايط ميزبان با به كارگيري داروهاي سيستميك منجر شده است. هدف: اين بررسي به منظور ارايه ي يك روش درمان كمكي موثر براي توقف روند تخريب بافتي به كمك عوامل تنظيم كننده ي پاسخ ميزبان، در بيماري هاي پريودنتال انجام گرفته است. مواد روش: شمار 15 بيمار، در سه گروه درماني، به روش تصادفي بخش شدند: گروه دارونما (جرم گيري + كپسول-هاي دارونما دوبار در روز)، گروه آزمايشي برنامه ي مداوم (جرم گيري + كپسول هاي 20 ميلي گرم داكسي سايكلين دوبار در روز به مدت شش ماه)و گروه آزمايشي برنامه ي متناوب (جرم گيري + كپسول هاي داكسي سايكلين دوبار در روز در دو ماه نخست و دو ماه سوم). شاخص هاي سلامت لثه اي شامل مهار پلاك، عمق نفوذ پروب (PD)، سطح اتصال باليني (CAL) و شاخص لثه اي ((MGI پيش از آغاز درمان، يك ماه و شش ماه پس از پايان درمان اندازه گيري شدند. در صورت توزيع معمولي، از تحليل واريانس يك سويه (One-way ANOVA) و در غير آن صورت، از شيوه ي كروسكال- واليس (Kruskal-Wallis) براي مقايسه استفاده گرديد. يافته ها: ميزان كاهش عمق نفوذ پروب در هر دو گروه آزمايشي نسبت به گروه دارونما معنادار بود (01/0p < ). عمق نفوذ پروب در ماه نخست و ششم پس از درمان نسبت به آغاز درمان كاهشي آشكار نشان مي داد. در پاكت هاي بيشتر از 5 ميلي متر نيز، برنامه ي دارويي مداوم سبب كاهش چشمگير در عمق پاكت شد (از 405 به 06/2 ميلي متر)، كه نسبت به دو گروه ديگر معنادار بود. نتيجه گيري: با توجه به محدوديت هاي اين مطالعه نتايج نشان داد، كه افزودن برنامه ي دارويي مداوم و متناوب داكسي سايكلين با اندازه ي پايين به روش جرم گيري باعث بهبود بيشتر در شاخص هاي باليني سلامت بافت لثه اي، حتي در بيماران با سطح بهداشت دهاني نه چندان مطلوب مي گردد.

Statement of Problems: Incomplete therapy of periodontal diseases treated with scalling and root planning (SRP) has been resulted in improvement of host- modulated therapy (HMT) as a new method. Purpuse: Introducing an adjunctive therapy in addition to SRP in managing of destructive preiodontal therapy was the main purpose of this study. Materials and Method: Fifteen patients suffered from chronic periodontitis were randomly assigned to test and control groups. Treatment consisted of: SRP+ placebo (control group), SRP+ low dose doxycycline (LDD) twice daily for six months (continous LDD), and SRP+LDD twice daily for first and third two months after completion of phase I (cyclic LDD). Gingival indices including: probing depth (PD), clinical attachment level (CAL), modified gingival index (MGI), and O’leary plaque index were measured and recorded at baseline and at one and six months after the completion of therapy. The data were analyzed using one-way ANOVA and Kruskal-Wallis tests. Results: Probing depth reduction in both of LDD groups were significantly greater than control group (p < 0.01). However, this reduction happened between baseline and follow-up oppointments. In other word, the differences between the 1-and 6-month evaluation were not significant (p=0.25). Continous LDD regimen showed an additional PD reduction (from 5.40 to 2.06mm) for pockets greater than 5mm in comparison to the other groups. Conclusion: Within the limitation of this study, the results showed that adjunctive continous and cyclic regimen of low-dose doxycycline can improve the clinical efficacy of conventional therapy, even in patients with less than favorable plaque control. Key words: Chronic periodontitis, Antibiotic, Doxycycline, Adjunctive therapy.