بررسي استحكام باند و ويژگي دباندينگ براكت هاي سراميكي و فلزي

بيان مساله: در مرحله ي دباندينگ اگر شكست باند در جاي پيوند ميناي دندان و ادهزيو رخ دهد، احتمال ايجاد آسيب هاي مينايي وجود خواهد داشت. هدف : هدف از اين بررسي، تعيين جاي شكست باندينگ دو گونه براكت فلزي و سراميكي در محيط آزمايشگاهي بود. مواد و روش: 60 دندان كشيده شده ي پرمولر فك بالا به روش تصادفي از بيماران ارتودنسي مطب خصوصي انتخاب گرديدند. همه ي دندان هاي انتخابي به دو گروه بخش شده، كه بر 30 عدد آنها براكت هاي فلزي و بر 30 عدد ديگر براكت هاي سراميكي با گير مكانيكي به وسيله ي كامپوزيت نوري باند شدند. پس از آن همه ي براكت ها به وسيله ي يك نيروي فشاري پلاير متصل به ماشين آزمون، دباند گرديده و سپس با استريوميكروسكوپ نوري و روش عبور نور (Trans-illumination)، ميزان كامپوزيت بر جا مانده در زير سطح براكت و سطح دندان با استفاده از نرم افزار فتوشاپ و اتوكد (Auto Cad)، محاسبه و جاي شكست باند مشخص گرديد. از آزمون آماري توصيفي براي بيان نسبت فراواني يافته ها و از آزمون آماري استيوانت تي مستقل (Independent T-test) براي بيان تفاوت ميان دو گروه براكتي و از آزمون مجذور كاي براي مقايسه ي جاي شكست باند استفاده شد. يافته ها: در همه ي گروه ها شكست باند بيشتر در جاي پيوند ميان براكت و ادهزيو و نيز، در درون ادهزيو رخ داده بود، اما از نظر آماري رابطه اي معنادار ميان دو گروه به لحاظ جاي شكست باند مشاهده نگرديد . نتيجه گيري: به دليل احتمال اندك شكست باند در ميان مينا و ادهزيو در هر دو گونه براكت فلزي و سراميكي، احتمال صدمه به ميناي دندان پس از دباندينگ ناچيز است.

Statement of Problem: The risk of the enamel damage increases if the debonding fracture site shifts toward the junction between the enamel and adhesive. Purpose: The aim of this study was to determine the in-vitro bond strength and the fracture site after debonding the mechanically-bonded ceramic and metallic brackets. Materials and Method: Sixty extracted premolars were randomly selected from orthodontic patients in a private clinic. All the samples were divided into two groups and 30 metallic and 30 ceramic brackets were mechanically bonded to the teeth, using light curing adhesive. After one week, all the brackets were debonded by bracket-removing pliers assembled on a testing machine. This design simulated clinically-applied debonding compressive forces precisely. By the use of stereomicroscope and trans-illumination technique, the amount of adhesive remnant on the bracketsʹ surfaces or on the teeth was evaluated and calculated using Photoshop and Auto Cat software program in the bonded areas in order to determine different fracture sites. Descriptive analysis was used to describe the findings and independent t-test was used to compare the differences between the two bracket groups. Results: Debonding fracture was mostly observed in the interface between brackets and adhesive and within adhesive but there were no statistically significant differences in the location of the debonding fracture between the two groups. Conclusion: The risk of enamel damage after debonding both metallic and ceramic brackets is low due to the minimal chance of debonding failure between the enamel and adhesive. Key words: Dental debonding, Ceramic, Metal, Brackets