صوره المدينه في روايه "اصابعنا التي تحترق" في ضو نظريه يوتوبيا لجورج ولز

بررسي شهر به عنوان يك خوانش نقدي از پايان قرن نوزدهم تاكنون مورد توجه بسياري بوده است و مشكل شهر، چه واقعي چه خيالي، همچون مدينه فاضله يا سرزمين آرزوها، يكي از مهم‌ترين ساختارها در بطن تكنيك‌هاي داستاني و روايي در رمان‌نويسي قرن بيستم به شمار مي‌آيد. اين پژوهش در پي آن است تا ابتدا معيارها و اصول نظريه جورج ولز درباره مدينه فاضله را ارايه كرده، آنرا براي تحليل و نقد رماني از سهيل ادريس با عنوان "اصابعنا التي تحترق" (دستانمان كه آتش مي‌گيرد) به كار گيرد. در پايان اين پژوهش به اين نتيجه رسيديم كه نويسنده نامبرده در اين رمان سعي مي‌كند تا تصوير مدينه فاضله‌اي را مطابق ديدگاه بورژوازي و سوسياليست خود ترسيم كند كه شبيه معيارهاي نظريه جورج ولز است. به همين دليل معتقد است كه عشق، امنيت، قانون، كاربرد صحيح ثروت، و احترام به زنان بايد بر كشورهاي عربي حاكم شود تا به شكل مدينه فاضله آرماني نزديك شوند.

The analysis of city as an approach in reading has drawn a lot of attention from the end of nineteenth century till present time and the concept of city, real or imaginary, utopia or promise land has been one of the most significant frameworks for narrative techniques. The present research attempts to introduce George wellsʹ theories concerning Utopia, and apply them to analyze Suhayl Idris ʹ novel Our Hands That Flame. The conclusion achieved is that the author portrays a utopian society from his bourgeois perspective which is close to that of George Wells. Thus the author believes that love, security, law, proper use of wealth, and respect to women must be appreciated and practiced in Arab countries in order to get close to utopia.