La conscience du réalisme dans les représentations théâtrales contemporaines

واقعگرايي در تياتر به معناي تياترِ واقعي نيست. هيچ واقعيتي نمي تواند بدون اينكه تحريف شود حتي در نزد متعصب ترين رياليست ها بر روي صحنه اجرا گردد. آن هايي كه از ناتوراليسم به عنوان يك پديده مبتذل در هنر نام مي برند به دنبال شيوه اي از واقعگرايي هستند كه از واقعيت روزمره تقليد نكند بلكه آگاهانه واقعيتي را بيافريند كه سواي ايجاد توهمي از واقعيت به نقد واقعيت هم بپردازد. از اين رو، رياليسم آگاه قصد دارد واقعيت پيرامونش را بر اساس ارتباط علت و معلولي نقد و افشا نمايد. در اين ارتباط است كه رياليسم تقليدي به «رياليسم آگاه» تبديل مي شود. در اين پژوهش، سعي داشته ايم به شيوه قياسي، واقعيتِ خام را با واقعيتِ آگاه تحليل نماييم. بدين منظور، پس از تلاش براي ارايه تعريفي از واقعيت و هنر واقعگرا و با معرفي نظريات مطابقت و موافقت در رياليسم و اجراهاي رياليستي، تحول تياتر واقعگرا از مدل سنتي تا مدرن آن را مورد مقايسه قرار داده ايم.

Le réalisme théâtral n’est pas le théâtre du réel pur. Aucune réalité ne peut être représentée sur scène sans être déviée même chez les réalistes les plus virulents. Ceux qui considèrent le naturalisme comme une banalité dans l’art, cherchent un réalisme qui n’imiterait pas la réalité quotidienne mais une création consciente de la réalité, qui loin de se perdre dans une illusion de la réalité, se met encore à la critiquer. De ce fait, le réalisme conscient vise à dénoncer la réalité qui l’entoure selon les rapports de causes à effets. C’est ainsi que le réalisme d’imitation se transforme en un « réalisme conscient ». Mais comment cette conscience du réalisme se manifeste-t-elle dans le théâtre contemporain? Pour répondre à cette question, nous avons tenté d’analyser la réalité pure et la réalité consciente dans le théâtre contemporain par une approche comparatiste.