International Relations in Iran and its Discursive Dynamics

رشته روابط بين‌الملل در ايران از ويژگي‌هاي كثرت و پيچيدگي‌هاي گفتماني برخوردار مي‌باشد. هدف اين مقاله معرفي "مجموعه گفتماني" روابط بين‌الملل در ايران، نحوه شكل‌گيري و پويش‌هاي آن به ويژه طي دوران پس از انقلاب مي‌باشد. پنج گفتمان عمده-رياليسم، اسلام‌گرايي، مخالفت با امپرياليسم، گفتگوگرايي انتقادي و جامعه بين‌الملل - بنا بر روايتي كه از "واقعيت" در زندگي بين‌المللي معاصر به عمل مي‌آورند، تقابل دوگانه‌اي كه روايت خود را بر آن استوار مي‌سازند، "توليدكنندگان مجاز"آها، مفصل‌بندي‌هاي گوناگون آنها در طول زمان، هويت‌هايي كه برمي‌سازند و جايگاه هژمونيك يا ضدهژمونيك آنها در محافل سياست خارجي و حيات دانشگاهي در دوره‌هاي مختلف مي‌باشد.

International relations in Iran is characterized by plurality and complexity of discourses. This paper aims to introduce IR “discursive complex” in Iran, its formation, and its dynamics especially during the post-revolutionary era. Five major discourses – realism, Islamism, anti-imperialism, critical dialogism, and international society – are analyzed in terms of the narrative they make about the “reality” of contemporary international life, the main binary opposition on which they build their narrative, their “authorized producers”, their various articulations in the course of time, the identities they construct, and their hegemonic or counter/hegemonic position in foreign policy circles and academic life in different periods.