تاريخ آسيب شناسي باستاني و جمعيت شناسي باستاني

نشانه هاي بيماريهاي امروزه مي تواند براي دانشمندان كمك كننده و رهيافتي تشخيصي به ازمنه هاي كهن باشد. به دانش بررسي بيماري ها در گذشته ديرين آسيب شناسي گفته مي شود. سرچشمه بيماري، فرگشت و پيشرفت بيماري در گروهه هاي بشري در درازي تاريخ و چگونگي سازگاري انسان با آن موضوع دانش آسيب شناسي باستاني است. در سده نوزدهم بررسي هاي دقيق مناسبي در زمينه سيفليس پيش از كلمبي انجام گرفت. و سپس در اغازين سده بيستم پژوهش ها توسط ورشو، جونز، پوتناتم، هردليكا، رافر و ديگران در زمينه هاي گسترده اي از ترافيناسيون گرفته تا شيستوزوميازيس انجام گرفت. در سده بيستم افرادي همچون هوتون، استوارت و ديگران پاليوپاتولوژي با پاليودموگرافي در هم آميختند و پيشينه از بهداشت باستاني بدست آمد . در ميانه هاي سده بيستم و پس از آن جاركو، بروسول، كوك بورن بر اساس پاتولوژي استخواني به استنباط بيماريهاي باستاني موميايي ها پرداختند اين موضوع مي توانست انقلابي در پاليوپاتولوژي ايجاد كند كه برجسته ترين فرد اين دوره ويليام اورتنر است. با توجه به گسترش يافتن اين دانش در جهان هدف از اين مقاله آشنايي خوانندگان با اين رشته و پرداختن و آغاز راهي براي گسترش آن در كشور عزيزمان است كه ميراث گرانبار باستاني دارد.