بررسي علل شيوع بيماري تيفوييد در ايران در سال هاي 1320 تا 1324 هجري شمسي

بيماري تيفوييد يا حصبه در كتاب هاي تاريخ پزشكي به صورت مُطْبِقَه motbeqe آمده است. اين بيماري سابقه كهن در تاريخ پزشكي دارد و براي اولين بار محمد بن زكرياي رازي در الحاوي به شرح آن پرداخته است. تا سا لها قبل از جنگ جهاني دوم و اشغال ايران ميزان مبتلايان به تيفوييد محدود بود اما پس از آغاز جنگ و اشغال ايران اين بيماري به دو دليل خارجي و داخلي گسترش يافت. مهمترين عامل خارجي ورود مهاجران لهستاني به ايران بود كه در بين آنان انواع بيماري هاي واگيردار از جمله تيفوييد شايع بود و به سه شكل مستقيم، غير مستقيم يا مكانيكي بيماري را به ايرانيان منتقل كردند. عامل داخلي ارتباط مستقيمي با مشكلات بهداشتي كشور داشت. آب آشاميدني سالم در اختيار اكثر مردم نبود و تعداد زيادي از ايرانيان به خاطر قحطي كه عمدتاً ناشي از حضور بيگانگان بود تغذيه مناسب و توان لازم براي مقاومت در برابر بيماري ها به خصوص تيفوييد را نداشتند. دولت تلاش هاي زيادي براي مقابله با بيماري تيفوييد و ساير بيمار يها انجام داد و تاسيسات درماني جديدي در اكثر شهرها به وجود آورد ولي به دليل شيوع گسترده بيماري، اشغال برخي بيمارستان ها توسط متفقين، احتكار دارو و كميابي آن، تعداد زيادي از مردم جان خود را از دست دادند. در اين مقاله به روش توصيف همراه با تحليل و گردآوري اطلاعات به شيوه كتابخانه اي و اسنادي درصدد بررسي علل شيوع بيماري تيفوييد در سال هاي اشغال ايران در جنگ جهاني دوم هستيم.