Abstract :
مقاله حاضر در نظر دارد در حيطه خودآموزي و باز آموزي اساتيد دانشگاه، استفاده از پرسشنامه را مطرح كند. از آنجا كه سنجش بخشي لاينفك در هر نوع آموزش است ، ما در اين تحقيق قصد داريم به تجزيه و تحليل نتايج پرسشنامه اي بپردازيم كه در دو نوبت، جلسه اول و جلسه آخر در يك كلاس پر شد و اميدواريم دستاوودهاي آن بتواند نه تنها امر سنجش را ميسر سازد بلكه تامل و تفكر در آموزش را به همراه داشته باشد. وانگهي پرسشنامه، كه به عنوان ابزاري در تحقيق در بين محققين از جمله اساتيد دانشگاه شناخته شده است، دستيابي به مسايل روانشناختي و تربيتي را نيز براي برنامه ريزي درسي فراهم مي كند كه عواملي موثر در بهبود بخشي در نتايج آموزش به شمار مي آيند و به مدرس در "مديريت و پردازش محدوده اختياراتش" ( پورن، 1999، ص 4) كمك مي كند.
Abstract :
Le présent article propose, dans le cadre de l’autoformation des enseignants des universités, de se servir du questionnaire. L’évaluation faisant partie intégrale de toute formation, nous essayerons de présenter les apports du questionnaire à cet effet et son rôle dans la planification du cours. En effet, il s’agit de l’usage d’un même questionnaire à deux reprises dans le même cours, à la première et à la dernière séance, et son analyse, qui pourrait permettre, d’une part, l’auto-évaluation et de l’autre la réflexion didactique de l’enseignant ; les éléments sur lesquels s’appuie toute autoformation. D’ailleurs, cet outil d’enquête, familier de tous, dont nos collègues enseignants et chercheurs, présente des intérêts pédagogiques et psychologiques qui aideraient les enseignants dans l’amélioration du « processus » d’enseignement aboutissant à de meilleurs « résultats », et lui occasionnerait « un ménagement et un aménagement de l’espace de liberté ». (Puren, 1999, p. 4)
