هنجاريابي مقياس آمادگي يادگيري خودراهبري در دانشجويان رشته پرستاري و مامايي

زمينه و هدف: مقياس آمادگي يادگيري خودراهبري فيشر و همكاران يك ابزار خودسنجي است كه شامل 52 گويه مي‌باشد. هدف پژوهش حاضر، هنجاريابي مقياس آمادگي يادگيري خودراهبر در دانشجويان پرستاري بود. روش كار: جامعه آماري اين پژوهش كليه دانشجويان دانشكده پرستاري و مامايي بودند. از اين ميان با استفاده از نمونه‌گيري طبقه‌اي نسبتي (بر حسب جنسيت)، نمونه‌اي به حجم 224 نفر (27 درصد مرد و 73 درصد زن) انتخاب شد. ابزار مورد استفاده مقياس آمادگي يادگيري خودراهبري بود. روش پژوهش، توصيفي از نوع مطالعات روان‌سنجي بود. به منظور احراز روايي پرسشنامه از روايي محتوايي و روايي سازه (تحليل عاملي اكتشافي)، و براي احراز پايايي از روش ضريب همساني دروني (آلفاي كرونباخ) استفاده شد. يافته‌ها: ميانگين و انحراف معيار نمره خودراهبري براي كل دانشجويان به ترتيب برابر 99/176 و 41/25 بود. از پرسشنامه خودراهبري 3 عامل، خودمديريتي، رغبت براي يادگيري، و خودكنترلي استخراج شد كه 5/34 درصد كل واريانس را تبيين ‌كرد. آلفاي كرانباخ براي كل پرسشنامه و عامل‌هاي مذكور به ترتيب 92/0، 88/0، 82/0، 79/0 به دست آمد. در كل مقياس خودراهبري يادگيري بين دانشجويان دختر و پسر تفاوت معني‌داري وجود نداشت. همچنين در مقايسه عامل‌هاي خودراهبري، بين دختران و پسران تفاوت معني‌داري وجود نداشت. نتيجه‌گيري: نتايج نشان داد كه مقياس آمادگي براي خودراهبري در يادگيري Fisher و همكاران، از روايي و پايايي لازم براي شناسايي قابليت‌هاي يادگيري خودراهبر برخوردار مي‌باشد. كليد واژه‌‌ها: يادگيري خودراهبر، خودمديريتي، خودكنترلي، رغبت به يادگيري