كيفيت زندگي كاري ماماهاي شاغل در بيمارستان‌هاي دانشگاه علوم پزشكي زنجان

چكيده زمينه و هدف: در سازمان‌هاي رقابتي امروز، فقط سازمانهايي قادر به ادامه حيات هستند كه كارايي خود را ارتقا دهند. لذا لازم است بيمارستان بعنوان يكي از اين نوع سازمانها، جهت ارتقاي كارايي خود كيفيت زندگي كاري كاركنان را مورد توجه قرار دهد. اين پژوهش، با هدف تعيين كيفيت زندگي كاري ماماهاي شاغل در بيمارستان‌هاي دانشگاه علوم پزشكي زنجان در سال 1391 انجام شد. روش بررسي: اين پژوهش يك مطالعه توصيفي مقطعي است. جامعه پژوهش كليه ماماهاي شاغل در بيمارستان‌هاي وابسته به دانشگاه پزشكي زنجان بودند. حجم نمونه 85 نفر از ماماها بودند كه از طريق سرشماري انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده‌ها پرسشنامه مشخصات دموگرافيك و پرسشنامه‌اي بر اساس پرسشنامه كيفيت زندگي كاري والتون بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16تجزيه و تحليل شد. يافته‌ها: نتايج مطالعه نشان داد كه 8/38 درصد ماماها ازكيفيت زندگي كاري پايين و 2/61 درصد از كيفيت زندگي كاري متوسط برخوردار بودند و هيچ يك كيفيت زندگي كاري خود را بالا گزارش نكردند. بين كيفيت زندگي كاري ماماها بر اساس متغيرهاي سن، وضعيت تاهل، نوبت كاري،نوع استخدام، سابقه كاري و بيمارستان محل خدمت ارتباط معني دار آماري مشاهده نشد(05/0p ). نتيجه‌گيري: ماماهاي بيمارستان‌هاي مذكور از اكثر مولفه‌هاي كيفيت زندگي كاري ناراضي بودند. اين نارضايتي مي تواند بر عملكرد آنان تاثير گذار باشد و به تبع آن بهره وري را كاهش دهد. نتايج به دست آمده مي‌تواند در شناسايي نيازهاي ماماها توسط مديران و تلاش در جهت بكارگيري برنامه هاي راهبردي ارتقا بهره وري كمك كننده باشد.