بررسي عوامل استرس‌زاي شغلي در پرستاران شاغل در بيمارستانهاي وابسته به دانشگاه علوم پزشكي شهركرد در سال 1382

زمينه و هدف: استرس عمومي‌ترين مساله روزمره زندگي انسان امروزي مي‌باشد. دنياي صنعتي و پيشرفتهاي روزافزون آن، اگرچه باعث آسايش جسمي افراد شده ولي بار فكري آنها را افزايش داده است. فشارهاي شغلي در حدّ مطلوب براي پيشرفت كار لازم مي‌باشند، ولي در صورتي كه از حدّ فراتر روند منجر به بروز استرس شغلي مي شوند و سلامتي كاركنان را به خطر مي‌اندازند. از طرفي استرس شغلي مي‌تواند اهداف سازمان را به خطر انداخته و كيفيت عملكرد فرد را كاهش دهد. با توجه به مواجهه پرستاران با عوامل استرس‌زاي مختلف در محيط كار، مطالعه حاضر با هدف تعيين عوامل استرس‌زاي شغلي در پرستاران انجام شد. روش تحقيق: در اين مطالعه توصيفي، تمامي پرستاران شاغل در يكي از بيمارستانهاي دانشگاه علوم پزشكي شهر كرد (رسمي، آزمايشي، پيماني و شركتي)، مورد بررسي قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه استاندارد استرس پرستاران (Toft و Anderson) و پرسشنامه خودساخته جهت جمع‌آوري مشخصات فردي جامعه پژوهش بود. داده‌هاي جمع‌آوري شده با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمونهاي آماري توصيفث و تحليلي در سطح معني‌داري 05/0P? مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: در مجموع 151 نفر مورد ارزيابي قرار گرفتند. بيشتر پرستاران استرسي با شدّت متوسط را تحمل مي‌كردند؛ همچنين بين امتياز تمام اجزاي استرس شغلي بررسي شده و امتياز كل استرس شغلي ارتباط مثبت آماري مشاهده گرديد (001/0P )؛ عامل عدم اطمينان از درمان بيشترين ارتباط را با شدت كل استرس شغلي پرستاران نشان داد. خصوصيات فردي با استرس شغلي افراد ارتباط معني‌داري نشان ندادند (05/0P ). نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج تحقيق، استفاده از شيوه‌هاي مناسب پيشگيري و مقابله، در دو بعد فرد و سازمان در جهت كاهش استرس شغلي پرستاران پيشنهاد مي‌گردد. واژه‌هاي كليدي: استرس شغلي؛ استرسور؛ پرستار