ماهيت‌‌شناسي تطبيقي «وحي» و گونه‌‌هاي آن از منظر قرآن كريم و عهدين

وحي به مثابه ارتباط خالق هستي با پيامبران كه زمينه را براي دريافت و ابلاغ پيام الاهي مهيا مي‌سازد، پديده‌اي مورد اتفاق ميان اديان است كه به منظور درك و فحص آن، نياز به خروج از محاسبات مادي و درك عالم معنا است؛ چرا كه پديده وحي در ارتباط با خالق هستي و پيامبران الاهي معنا مي‌يابد و با واسطه‌گري فرشته وحي به تحقق مي‌انجامد. با اين زاويه ديد، وحي پديده‌اي فراتر از افق فكر و تعقل بشر است كه بتوان آن را با ابزارهاي علمي شناخت، ضمن اين‌كه قابل تجربه و تكرار نيز نمي‌باشد. در فرايند دريافت وحي، پيامبر در يك ارتباط ملكوتي به وسيله قلب نوراني‌اش حقايق را از جهان غيب مي‌گيرد، بدون اين‌كه از اعضاء و حواس خود كمك بگيرد و براي دريافت آن نيروي فكر و تعقل خويش را دخالت دهد؛ لذا برخي معتقدند حقيقت وحي براي انسان مجهول است و نمي‌توان براي آن تعريف جامع و مانعي ارائه داد و در عين حال، آن‌چه ارائه شده براي آن است كه ذهن انسان به اين پديده و ارتباط معنوي نزديك شود. بنابراين امكان شناخت ماهيت وحي مستلزم آن نيست كه اصل وحي و نبوت انبياء مورد خدشه و انكار قرار گيرد؛ زيرا وحي و نبوت يك مسئله كلامي است كه در آثار فلسفي و كلامي با براهين قطعي به اثبات رسيده است. در اين پژوهش و با توجه به سير تبيين شده، تلاش شد با كنكاشي تطبيقي از اديان الاهي به ماهيت‌شناسي پديده وحي پرداخته شود و براي اين منظور از روش تحقيق كيفي از نوع مطالعات كتابخانه‌اي و بررسي اسناد و منابع ديني استفاده شد.