اثربخشي آموزش مثبت‌انديشي بر تاب‌آوري و رضايت از زندگي زنان مطلقه‌ي سرپرست خانوار تحت حمايت بهزيستي منطقه‌ي 5 تهران

مقدمه: اين پژوهش با هدف بررسي اثربخشي آموزش مثبت انديشي بر رضايت از زندگي و تاب آوري زنان مطلقه ي تحت حمايت سازمان بهزيستي انجام شد.روش كار: در اين پژوهش باليني، جامعه ي آماري شامل زنان مطلقه­ي سرپرست خانوار تحت حمايت بهزيستي بود كه از بين آنها 30 نفر به صورت تصادفي انتخاب و در 2 گروه 15 نفري آزمون و شاهد، تقسيم شدند. گروه آزمون به مدت 10 جلسه 2 ساعته و 2 روز در هفته، تحت آموزش مهارتهاي مثبت انديشي قرار گرفتند. ابزار پژوهش مقياس تاب آوري 25 ماده كونور– ديويدسون (CDRIS) و پرسشنامه رضايت از زندگي (SWLS) 5 ماده اي با مقياس راخير و ساماني (1383) بود.يافته­ها: نتايج اين پژوهش با استفاده از تحليل كواريانس تك­متغيره نشان داد كه آموزش مثبت انديشي، بر تاب آوري زنان سرپرست خانوار، تاثير مثبت معني دار داشته ولي بر رضايت از زندگي آنها تاثير معني داري ندارد. نتيجه گيري: بنا بر نتايج، آموزش مثبت انديشي اثر معني داري بر تاب آوري دارد ولي بر رضايت از زندگي زنان مطلقه سرپرست خانوار، اثر معني داري ندارد اما مي‌توان روش به كار گرفته شده در پژوهش حاضر را روش مناسبي براي مداخلات رواني و مشاوره‌اي و درماني قلمداد نمود.