راهبرد استفاده از ماده متخلخل در انژكتور پيشرانش هاي فضايي سوخت مايع

در جريان پيشرفت همه‌جانبه علوم مهندسي، تحقيقات فضايي را مي‌توان به‌عنوان پيشران اين حركت روبه جلو دانست. در زمينه پيشران‌هاي فضايي اين روند را به نوعي مي‌توان روبه عقب خواند، نه به معناي پس‌رفت، بلكه به معناي بهينه‌سازي طرح‌هاي اوليه مورد استفاده براي سيستم‌هاي فضايي كه نتنها موجب اختراع دوباره اين سيستم‌ها برپايه دست‌يابي به فناوري‌هاي ساخت امروزي خاص شده است، بلكه منجربه تقويت ارتباط ميان علومي همچون مواد و مكانيك نيز گشته است. در اين پژوهش با توجه به نقشه راه سيستم پيشران‌هاي فضايي و نيز بررسي طرح‌هاي قديمي و مرجع، تلاش شده است تا برخي بهينه‌سازي‌هاي صورت گرفته در چند سال اخير، مورد مطالعه قرارگيرد و نقاط ضعف و چالش‌هاي پيش‌رو بيان گردد. يكي از ايده‌هايي كه بهينه‌سازي، كوچك‌سازي و افزايش ضريب اطمينان سيستم‌ پيشران‌هاي فضايي را درپي دارد، تزريق سوخت از ناحيه متخلخل است. مطالعه نوعي سرانژكتور دوشي، مسير شكل‌گيري ايده كاربرد مواد متخلخل را در سيستم تزريق بيان نموده و سپس در طرحي كه ماده متخلخل را با طرح انژكتور محوري پيوند مي‌زند، كارايي اين دو نوع تزريق مقايسه مي‌گردد