مروري بر تاثير روش هاي مختلف ايمني زايي در مقابل انگل ليشمانيا در جهت پيشگيري از بيماري ليشمانيازيس

سابقه و هدف ليشمانيازيس يك بيماري با تظاهرات باليني مختلف است كه عامل آن نوعي انگل از جنس ليشمانيا است. ريشه كني بيماري مشكل است. درمان به تنهايي تاثير كمي دارد و يك واكسن ايمن و موثر بر عليه بيماري وجود ندارد. مواد و روش ها مطالعه فوق از نوع مروري (Review article) مي باشد كه به تازه ترين يافته هاي پنج سال اخير در زمينه واكسيناسيون در مقابل اين انگل با توجه به آنتي ژن هاي سطحي شكل هاي آماستيگوت و پروماستيگوت انگل پرداخته شده است. نتيجه گيري و توصيه ها: در بررسي هاي سال 2002 در كشورهاي فرانسه، آلمان و آمريكا روي ليشمانيا ماژور، در مجموع پيشنهاد شده است كه استفاده از آنتي ژن هاي سطحي Lack همراه با ادجوانت IL-12 يا (Inter Leukin) استفاده توام از آنتي ژن Lmst11+Lack و TSA مخلوط آنتي ژن هاي سطحي Leif+TSA+Lmst11 و همراهي Leish111f با IL-12 و يا SLA+MPL بازدهي بسيار بالايي در جهت ايجاد مصونيت داشته اند و نتيجه بررسي در كشور برزيل در همان سال بيانگر اين بود كه ژن Meta1 روي ايجاد مصونيت نقشي ندارد. در بررسي هاي سال 2003 در كشورهاي آمريكا، آلمان، كانادا، سوئيس، اسكاتلند، ژاپن و ايران اشاره شده است كه نتايج استفاده از ادجوانت هاي ODN و BCG و نقش دندريتيك سل ها همراه با IL-12 در جهت ايجاد مصونيت، بسيار مثبت بوده است و در عين حال افزايش ترشح GM-CSF، سنتز آنتي ژن نوتركيب هيستون، همكاري سلول هاي + CD4 و + CD8، تاثير رده هاي سلول هاي NF-Kappa در القاء پاسخ تيپ I، همراهي 2 ادجوانت CDN و GPC با انگل زنده، ايجاد پوششي از Man5-DPPE در اطراف انگل، همگي در بدست آوردن مصونيت بيشتر، تاثير بسيار مثبتي داشته اند. در مقابل انگل ليشمانيا اينفانتوم در بررسي هاي سال 2003 در كشورهاي اسپانيا و چين استفاده توام از IL-18 و IL-12 آنتي ژن هاي DNA-P36+Lack، آنتي ژن P80، مخلوط آنتي ژن LPG+CP+GP63 در جهت تهيه واكسن قابل توصيه بوده است.