تاثير افزودن سولفات منيزيم به ليدوكائين در بيحسي نخاعي بيماران سزاريني

سابقه و هدف بي حسي نخاعي در اعمال جراحي پايين شكم كاربرد وسيعي دارد، اما مدت زمان نسبتا كوتاه بي حسي وبي دردي يكي از محدوديتهاي اين روش محسوب مي شود. ليدوكائين بعنوان شايعترين داروي مورد استفاده در بي حسي بيدردي نخاعي موجب بي حسي كوتاه مدت (كمتر از يك ساعت) مي شود. امروزه به منظور افزايش سرعت، شدت وحدت بيدردي در بيحسي نخاعي از داروهاي مختلفي از جمله سولفات منيزيوم استفاده مي شود كه با مكانيسم بلوك گيرنده NMDA موجب افزايش بيدردي مي شود. مواد و روش ها در يك كار آزمايي باليني دو سويه كور تصادفي 80 بيمار كانديداي اعمال سزارين شكم اول در بيمارستان شريعتي(دانشكده علوم پزشكي تهران از تاريخ 1384 تا 1385 (به دو روش تحت بي حسي نخاعي قرارگرفتند. در گروه شاهد ليدوكائين 2 ميلي ليتر به صورت 5% (100 ميلي گرم) به اضافه5 /0ميلي ليتر آب مقطر ودر گروه مورد 2 ميلي ليتر ليدوكائين 5% (100 ميلي گرم) به اضافه 50 ميلي گرم (5/. ميلي ليتر محلول 10% بدون ماده نگهدارنده) سولفات منيزيوم تزريق شد. بيماران بلافاصله به وضعيت خوابيده (با زاويه 15 درجه سرتخت بالا) تغيير وضعيت داده شدند. جهت تعيين سطح بي حسي از تست پين – پريك در خط ميدكلاويكل استفاده شد. طول مدت بي دردي از زمان تزريق دارو تا نياز بيمار به داروي مسكن يا اعلام درد از طرف وي در نظر گرفته شد. سطح بي حسي بيشتر بيماران در هر دوگروه T بود. يافته ها مدت زمان بيدردي در گروه سولفات (1/49 ± 8/160 دقيقه)ودر گروه شاهد (3/27 ± 3/113) مي باشد كه از نظر آماري با اهميت است. (001/0 = P) نتيجه گيري در اين مطالعه مشاهده شد كه اضافه كردن منيزيم به ليدوكايين داخل نخاعي باعث افزايش طول مدت بيدردي به ميزان قابل توجهي مي شود (p<0.05 (. بر اساس نتايج به دست آمده عوارضي از قبيل: تهوع، استفراغ، تنگي نفس حين عمل و ريكاوري، كاهش فشارخون در گروه سولفات منيزيم كمتر از شبه دارو بوده است. اما عارضه سردرد بعد از عمل در گروه سولفات منيزيم بيشتر از گروه شاهد بوده است.