مقايسه نتايج درماني بازسازي ليگامان صليبي قدامي (ACL) با استفاده از گرافت تاندون پاتلا و تاندونهاي همسترينگ داخلي

سابقه و هدف از آنجا كه امروزه اكثر پارگي هاي ليگامان صليبي قدامي (ACL) بازسازي مي شوند، انتظار بازگشت سريعتر به فعاليت هاي طبيعي و كاهش عوارض احتمالي افزايش يافته است و متعاقبا انتخاب نوع گرافت اهميت بيشتري پيدا كرده است. هدف از اين مطالعه تصادفي باليني، مقايسه نتايج بازسازي آرتروسكوپيك ACL با استفاده از تاندون پاتلا (PT) و تاندونهاي عضله همسترينگ داخلي (HS) مي باشد. مواد و روش ها اين مطالعه به صورت تصادفي باليني بر روي 187 بيمار كه با دو روش فوق تحت عمل بازسازي ACL قرار گرفته بودند،انجام شد و با توجه به سابقه قبلي، آزمونهاي پايداري، آرترومتر KT 1000 زانو، معيارهاي Lysholm و IKDC و نيز MRI دو روش ذكر شده مورد بررسي و مقايسه قرار گرفتند. اكثر بيماران در بازه هاي زماني 6 ماهه (92%) و 3 ساله (84%) پس از بازسازي آرتروسكوپيك، پيگيري و بررسي مجدد شدند.آناليز آماري اطلاعات با استفاده از نرم افزار Spss نسخه 15 انجام شد. يافته ها تفاوتي در بين دو گروه قبل از آغاز مطالعه ديده نشد. مقايسه ما بين دو گروه نشان داد كه درد قدامي زانو و درد حين زانو زدن در گروه PT بيشتر از گروه HS است. عليرغم آنكه محدوديت اكستانسيون در گروه PT به شكل معني داري بيشتر بود(007/0= P)، اما محدوديت فلكسيون در دو گروه تفاوت شاخصي نداشت(29/0= P). نتايج باليني بر اساس درجات Lysholm و معيارهاي IKDC در بين دو گروه تفاوت آماري نداشتند(658/0= P)، اما در پيگيري سال سوم، در گروه PT درجات Lysholm بدتري نسبت به گروه HS گزارش شد. بررسي هاي راديولوژيك نشان داد كه گشادي تونل محل جايگذاري گرافت در گروه HS از گروه PT مشخصا بيشتر است. نتيجه گيري استفاده از هر دو نوع گرافت نتايج مطلوب و يكساني دارد و تنها تفاوت اين دو گرافت در عوارض طولاني مدت آنهاست. درد قدامي زانو و درد حين زانو زدن و نيز افزايش محدوديت اكستانسيون در گروه PT مي تواند دلايل خوبي براي تمايل بيشتر جراح به استفاده از تاندونهاي عضله همسترينگ داخلي براي بازسازي ACL باشد.