بررسي اثر ناشتايي بر سطح پلاسمايي گلوكز رت هاي نر ديابتي شده با استرپتوزوسين

سابقه و هدف هيپوگليسمي شايعترين و مهمترين عارضه ديابت نوع يك مي باشد. بيشترين علت هيپوگليسمي در بيماران ديابتي نوع يك افزايش مطلق يا نسبي سطح پلاسمايي انسولين است. گاهي حذف يك وعده ي غذا يا بي غذايي شبانه بعد از مصرف انسولين نيز باعث كاهش سطح پلاسمايي گلوكز مي شود اما كاهش قند خون ناشي از ناشتايي در بيماران ديابتي نوع يك بدون مصرف انسولين تاكنون گزارش نشده است. در اين مطالعه تجربي اثر احتمالي ناشتايي برسطح پلاسمايي گلوكز در رت هاي نر ديابتي نوع يك مورد بررسي قرار گرفته است. مواد وروش ها تعداد 16 راس رت نر بالغ از نژاد ويستار با وزن متوسط 25± 250 گرم استفاده شد. حيوانات به دو گروه كنترل و ديابتي تقسيم بندي شدند. براي ايجاد ديابت ازاسترپتوزوتوسين mg/kg 60 تزريق داخل صفاقي استفاده گرديد. هر دو گروه حيوانات كنترل و ديابتي به مدت 24 ساعت ناشتا نگه داشته شدند و قند خون آنها در فواصل سه ساعته در طول مدت ناشتايي اندازه گيري شد. يافته ها قند خون گروه ديابتي از mg/dl546 در شروع ناشتايي به mg/dl24 در انتهاي 24 ساعت ناشتايي رسيد و قند خون گروه كنترل نيز از mg/dl92 در شروع آزمايش به mg/dl52 در انتهاي ناشتايي كاهش يافت. البته بيشترين شيب كاهش در هر دو گروه در 6 ساعت اول ناشتايي بود. نتيجه گيري بنظر مي رسد كه ناشتا نگه داشتن رت هاي ديابتي نوع يك در صورتيكه انسولين نيز مصرف نكرده باشند، ايجاد هيپوگليسمي شديد (تقريبا 9- 6 ساعت بعد از شروع ناشتايي) مي كند. لذا احتمالا بيماران ديابتي وابسته به انسولين بيشتر از 6 ساعت تحمل گرسنگي يا روزه داري ندارند وحتي زمانيكه انسولين هم مصرف نكرده باشند، دچار هيپوگليسمي مي گردند.