بررسي مقايسه اي مشكلات عضلاني اسكلتي ميان خلبانان هليكوپتر و خلبانان هواپيما

سابقه و هدف تعداد كثيري از مطالعات تحقيقاتي شيوع كمردرد در خلباننان هليكوپتري را نشان مي دهد. اما تعداد كمي مطالعه مشكلات عضلاني اسكلتي را در خلبانان هليكوپتري و هواپيمائي با يكديگر مقايسه نموده است. لذا هدف از اين مطالعه، مقايسه ميزان شيوع مشكلات عضلاني اسكلتي بين دو گروه خلبانان هليكوپتري و هواپيمائي مي باشد. مواد و روش ها در اين مطالعه از پرسشنامه استاندارد نورديك استفاده گرديد و تعداد 256 خلبان هليكوپتري و هواپيمائي پرسشنامه مذكور را كامل نمودند، در اين مطالعه آناليتيكال، براي مقايسه متغيرهاي كيفي از تست مجذوركاي (x2) و تست دقيق فيشرو براي مقايسه متغيرهاي كمي از تستهاي پارامتريك با انتشار نرمال استفاده گرديد. از CI)، odds ratio (OR) (95 % براي مقايسه نسبتهاي رسيك استفاده شده است. يافته ها ميانگين ساعات پرواز در خلبانان هليكوپتر 10 ± 6/12 و در خلبانان هواپيما 12 ± 5/54 ساعت بود. ميزان كمردرد ايجاد شده بعد از پرواز در هوا در گروه شايع و در خلبانان هليكوپتري حدود 42 درصد و در خلبانان هواپيما حدود 40 درصد مي باشد. شكايتهاي عضلاني اسكلتي در ديگر بخشهاي سيستم عضلاني اسكلتي خلبانان هليكوپتري و هواپيمائي به ترتيب عبارتند از: 35 % و 37 % در قسمت فوقاني پشت، 33 % و 30 % در ناحيه گردن، 32 % و 30 % در ناحيه شانه و بازوها، 4 /25 % و 8/32 % در ناحيه زانو و ساق پاها، 25 % و 23 % در ناحيه ران ها و لگن، 18 % و 30 % در ناحيه مچ پا و كف پا مي باشد. (تمامي نتايج با 0/005 نتيجه گيري اين مطالعه نشان داد كه ميزان كمردرد بعد از پرواز در هر دو گروه شايع مي باشد ولي اختلال در فعاليتهاي روزانه در طي يكسال گذشته بدليل مشكلات عضلاني اكلتي در خلبانان هليكوپتري معني دار مي باشد. اين مطالعه مي تواند بيانگر اين باشد كه وضعيت بدن در زمان پرواز در خلبانان هر دو گروه بيشتر از ارتعاش ايجاد شده توسط وسيله پرنده در ايجاد مشكلات عضلاني اسكلتي مؤثر مي باشد. لذا طراحي ارگونوميك كابين خلبان در هر دو گروه از مهمترين عوامل در كاهش مشكلات عضلاني اسكلتي مي باشد.