ارتباط فاكتور التهابي CRP با پروگنوز بيماران سكته مغزي درمسير شريان مغزي مياني فوقاني بستري در بيمارستان گلستان در سال 1385

سابقه و هدف سكته مغزي يكي از علل مهم مرگ و مير در افراد مسن مي باشد ومطالعات متعددي در مورد نقش CRP در پروگنوز بيماري انجام شده و ما نيز در اين تحقيق كوشيده ايم ارتباط بين افزايش سطح CRP هنگام بستري و ميزان ناتواني بيمار را بعد از يك ماه بررسي نماييم. مواد و رو شها: مطالعه روي 50 بيمار با حمله ايسكميك مغزي در مسير شريان مغزي مياني)شاخه فوقاني(انجام شده كه با شرح حال، معاينه باليني و CT SCAN مغز تشخيص داده شده بود. محدوده سني آنان 60 تا 80 سال بوده كه باانجام آزمايش بيوشيميايي خون در زمان مراجعه به دو گروه CRP مثبت و CRP منفي تقسيم شده اند.در زمان بستري معاينه عملكرد حركتي بيماران در اورژانس ارزيابي و ثبت گرديد و پس از يك ماه با مراجعه به منزل عملكرد حركتي بيماران مجددا ارزيابي شد. هر دو گروه در طي يك ماه تحت درمان يكسان قرار داشتند. يافته ها قدرت عضلاني قبل از درمان در بيماران سكته مغزي CRP مثبت نسبت به قدرت عضلاني قبل از درمان بيماران CRP منفي تفاوت معناداري نداشت (765 / P<0) و قدرت عضلاني يك ماه بعد از درمان در بيماران CRP مثبت نسبت به بيماران CRP منفي تفاوت معني داري نداشت (262 / P<0)، اما تغييرات قدرت عضلاني در بيماران CRP منفي نسبت به بيماران CRP مثبت قبل از درمان و يك ماه پس از درمان از نظر آماري معنادار بود. (014 / P<0) و بهبود قدرت عضلاني در بيماران CRP منفي بارزتر است. نتيجه گيري مشخص شد بيماران مبتلا به سكته مغزي ايسكميك كه CRP مثبت داشتند نسبت به بيماران هم رده خود كه CRP منفي بودند پروگنوز بدتري داشته، لذا به نظر مي رسد نقش عوامل التهابي در پروگنوز بيماران سكته مغزي قابل ارزيابي و بررسي بيشتر است.