مقايسه نتايج بارداريهاي دوقلوئي خودبخود با دوقلوئي حاصل از IVF و تحريك تخمك گذاري

سابقه وهدف نازايي عدم باروري بعد از يك سال عدم پيشگيري از بارداري است. روش هاي كمك باروري ميزان حاملگي چند قلو را افزايش ميدهند. ميزان حاملگي هاي چند قلو در لقاح مصنوعي 35% مي باشد. لذا ميزان سزارين، نوزاد نارس و مرگ و مير پري ناتال افزايش مي يابد. مواد و روش ها اين مطالعه گذشته نگر توصيفي و تحليلي مي باشد. همه زنان باردار دو قلوئي مراجعه كننده به بيمارستان هاي طالقاني، مهديه و امام خميني (ره) در سالهاي 1382-1375 بدون در نظر گرفتن سن يا رتبه حاملگي وارد مطالعه شدند. بيماران با سابقهٔ زايمان پره ترم، پارگي زودرس كيسه آب، سقط جنين، هيپرتانسيون و سزارين در زايمان قبلي از مطالعه حذف شدند. براي تحليل داده ها از آزمون استفاده شد كه 1.96 ≤ Z (P≤ 0.05) از نظر آماري معني دار بود. يافته ها درسه گروه مورد مطالعه از نظر وزن كم هنگام تولد، هيپرتانسيون، سن نوزاد، پارگي زودرس كيسه آب، سقط، زايمان پره ترم، آپگار دقيقه اول و پنجم، مرگ جنين و مرگ و مير نوزادي تفاوت آماري معني داري يافت نشد. ميانگين سن در گروه بارداري خودبخود 5/26 سال، در گروه IVF 34 سال و در گروه تحريك تخمك گذاري 30 سال بوده است. نسبت زنان با بارداري اول د رهر دو گروه IVF و تخمك گذاري بيشتر از زنان با بارداري اول در گروه بارداري دوقلوئي خودبخود بوده است. ميزان سزارين بطور معني داري در گروه IVF بيشتر از گروه بارداري خودبخود بود (Z >1.96) P<0.05)) و ميزان زايمان واژينال در گروه بارداري دوقلوئي خودبخود بيشتر از گروه IVF بود (Z >1.96، P < 0.05). تفاوت آماري معني داري از نظر نحوه زايمان ميان بارداري دوقلوئي خودبخود و تحريك تخمك گزاري يا IVF پيدا نشد. نتيجه گيري نتايج بارداري هاي دوقلوئي خودبخود، پس از IVF و تحريك تخمك گذاري تفاوت چشم گيري با هم ندارند.