مقايسه اثرات درماني كوتاه مدت ليزر كم توان وتزريق موضعي كورتيكواستروئيد در درمان سندرم تونل كارپ : كار آزمايي باليني يك سوكور

سابقه و هدف سندرم تونل كارپ شايعترين نوروپاتي فشاري ست. براي اين بيماري درمانهاي غير جراحي زيادي مطرح شده است كه از روش هاي غير جراحي تزريق موضعي كورتيكوستروئيد و ليزر كم توان است. هدف از انجام اين مطالعه بررسي الكترودياگنوستيك مقايسه اثرات كوتاه مدت تزريق موضعي كورتيكواستروئيد با ليزر كم توان در درمان سندرم تونل كارپ بود. مواد و روش ها طي يك مطالعه كار آزمايي باليني (RCT) يك سو كور، 38 بيمار(50 دست) مبتلا به سندرم تونل كارپ بطور تصادفي به دو گروه درماني تزريق موضعي كورتيكواستروئيدوليزر درماني تقسيم شدند. به طور همزمان براي هر دو گروه اسپلينت مچ تجويز شد. شدت درد و متغيرهاي الكترودياگنوستيك بيماران قبل و 8 هفته بعد از اتمام درمان مورد مقايسه قرار گرفتند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمونهاي غير پارامتريك مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها 16 بيمار (21 دست) از گروه ليزر و17 بيمار (23 دست) از گروه تزريق در مطالعه باقي ماندند. ميانگين سني كل بيماران(10 ±) 4/47 سال بود. در هر دو گروه درماني شدت درد، تاخير انتهايي حسي و تاخير انتهايي موتور نسبت به پيش از درمان به طور معني داري كاهش يافت. اما ميانگين تغييرات آمپلي تود حسي و موتور از لحاظ آماري معني دار نبود. در مقايسه بين دو گروه درماني، تغييرات شدت درد و متغيرهاي الكترودياگنوستيك اختلاف معني داري نداشتند. نتيجه گيري ليزر كم توان در كوتاه مدت مي تواند به اندازه تزريق موضعي كورتيكواستروئيد در درمان سندرم تونل كارپ مؤثر باشد.