اثر وضعيت قرار گيري نوزاد بر اشباع اكسيژن شرياني در نوزادان نارس مبتلا به سندرم ديسترس تنفسي بستري در بيمارستان

سابقه وهدف سندرم ديسترس تنفسي(RDS) يكي از مهم ترين علل مرگ و مير و عوارض در نوزادان نارس مي باشد. مراقبت هاي حمايتي شدت RDS را در نوزادان نارس كاهش مي دهد. اين مطالعه با هدف بررسي اثر وضعيت قرار گيري نوزاد در وضعيت خوابيده به شكم و خوابيده به پشت بر اشباع اكسيژن شرياني در نوزادان نارس مبتلا به RDS بستري در بيمارستان انجام پذيرفت. مواد و روش ها در اين مطالعه تحليلي مداخله اي 69 نوزاد نارس مبتلا به RDS بستري در بخش نوزادان مورد بررسي قرار گرفتند. تمام بيماران وابسته به اكسيژن بوده ميانگين سن حاملگي آنها 4/31 هفته (انحراف معيار = 41/2 و حداكثر= 35 و حداقل = 28) و ميانگين وزن هنگام تولدشان 6/1446 گرم (انحراف معيار = 90/218 و حداكثر = 2400 و حداقل = 850) بود. در اين نوزادان تاثير وضعيت خوابيده به شكم و پشت بر ميزان اشباع اكسيژن شرياني در هر وضعيت به مدت 3 ساعت بررسي شد. مشخصات فردي، وزن و تغييرات اشباع اكسيژن شرياني با تغيير وضعيت در پرسشنامه هاي از پيش طراحي شده ثبت گرديد. اطلاعات جمع آوري شده با استفاده از آمار توصيفي و جداول توزيع فراواني و تي زوج پردازش گرديد. يافته ها ميانگين درصد اشباع اكسيژن شرياني در طول سه ساعت در وضعيت خوابيده به پشت 35/2% 78/91% و در وضعيت خوابيده به شكم 24/2% 54/92% بود و با توجه به (001/0 p=) اختلاف آماري معني داري بين ميانگين درصد اشباع اكسيژن شرياني در طول سه ساعت در اين دو وضعيت مشاهده شد. همچنين ميانگين درصد اشباع اكسيژن شرياني پس از گذشت سه ساعت قرار گرفتن در وضعيت خوابيده به پشت 15/3% 30/90% و در وضعيت خوابيده به شكم 42/2% 30/91% بود كه با توجه به (006/0 p=) اختلاف آماري معني دار بود. نتيجه گيري دراين مطالعه ميانگين درصد اشباع اكسيژن شرياني در وضعيت خوابيده به شكم به طور معني داري بالاتر از وضعيت خوابيده به پشت در نوزادان نارس مبتلا به RDS بود. اين امر مي تواند در سرويسهاي مراقبتي نوزادان نارس مورد استفاده قرارگيرد.