بررسي يافته هاي سونوگرافيك سقط هاي منجر به كورتاژ در بيمارستان امام حسين (ع) شهر تهران طي سالهاي 1383-1380

سابقه و هدف حاملگي هاي منجر به سقط از موارد شايع مراجعات به كلينيك هاي زنان مي باشد. سونوگرافي از ابزار تشخيصي سريع، كم هزينه و در دسترس، در جهت تشخيص موارد سقط و افتراق آن از ساير علل و تصميم گيري در نوع درمان مي باشد و بويژه لزوم به انجام كورتاژ و يا عدم نياز به آن در موارد سقط كامل را تعيين مي كند. مواد و روش ها اين بررسي به روش گذشته نگر و توصيفي روي 159 بيمار در بيمارستان امام حسين (ع) طي سالهاي 1383-1380 انجام شده است. اطلاعات از روي پرونده ها بدست آمده و با روش نمونه گيري غير تصادفي آسان بوده است. يافته ها سن متوسط بيماران (1/5 ±) 1/28 سال با بيشترين شيوع در سنين 30-20 سالگي بوده است. 69% موارد سقط كمتر از 12 هفته و 31% بين هفته هاي 20-12 بوده است. اكثر بيماران گراويد يك (7/37%) داشتند. شايعترين علامت لكه بيني بوده است. ميانگين سن حاملگي (2/2 ±) 10 هفته مي باشد. سقط ناقص بيشترين شيوع را دارا بود. 11 مورد مول هيدراتيفرم كه يك مورد درسير بيماري به كوريوكارسينوما تبديل گرديد. خونريزي ساب كوريون در 87% موارد در هفته هاي20-10 ديده شد. جنين زنده در 10 مورد ديده شد كه وجود ضربان قلب نشان دهنده ادامه حاملگي تا 90% موارد مي باشد. بحث و نتيجه گيري در اين بررسي شايعترين گروه مربوط به موارد سقط ناكامل بود كه گزارش سونوگرافي در انجام كورتاژ و بهبودي بيمار نقش بسزايي داشته است. بررسي مغايرت شيوع سني مول هيداتيفرم با مطالعات قبلي و همچنين نقش و اهميت خونريزي ساب كوريون در موارد منجر به سقط در مطالعات آينده پيشنهاد مي گردد.