نقش واسطه گري خودپنداره براي كمال گرايي و سلامت روان در نوجوانان شهر شيراز در سال 1391

مقدمه و هدف در سالهاي اخير موضوع سلامت روان بسيار مورد بحث و توجه روان شناسان، روان پزشكان و مشاوران قرار گرفته و توجه به نقش سلامت روان در تضمين زندگي فردي و اجتماعي اهميت ويژه يافته است. هدف از اين پژوهش تبيين نقش واسطه گري خودپنداره براي كمالگرايي و سلامت روان ميباشد. مواد و روش ها گروه نمونه مورد مطالعه در اين پژوهش شامل 400 نفر دانش آموز (200 دختر، 200 پسر) مقطع متوسطه در شهر شيراز با ميانگين و انحراف معيار سني دختران به ترتيب برابر 93/0±37/16 سال و پسران برابر 63/0±12/16 سال بود. اين گروه نمونه به شيوه خوشهاي چند مرحله اي برگزيده شده اند. به منظور گردآوري اطلاعات از سه مقياس خودپنداره مندالگيو و پي ريست، مقياس افسردگي، اضطراب و فشار رواني لاويبوند و لاويبوند (فرم 21 گويه اي) و مقياس كمال گرايي مثبت و منفي تري شورت و همكاران استفاده شد. اعتبار و روايي اين مقياس ها در طول مطالعه مورد بررسي مجدد قرار گرفت. نتايج اين تحليل نشان داد كه ميزان كمال گرايي مثبت و منفي به دو شكل مستقيم و غير مستقيم داراي تاثير معني دار بر سلامت روان مي باشد. مقدار اثر مستقيم كمال گرايي مثبت بر سلامت روان برابر است با 17/0 (P<0.001) و اثر غير مستقيم اين متغير برابر با 06/0(P<0.001) و همچنين مقدار اثر مستقيم كمال گرايي منفي بر سلامت روان برابر است با 39/0 (P<0.001) و اثر غيرمستقيم اين متغير از طريق خودپنداره برابر با 01/0 (P<0.001) بود. بحث و نتيجه گيري در مجموع نتايج اين تحقيق حاكي از آن بود كه خودپنداره نقش واسطه گري براي سلامت روان و كمال گرايي فرد دارد، بدين معني كه كمال گرايي مثبت فرد بر خودپنداره او اثر مثبت گذاشته در نتيجه خودپنداره مثبت او باعث بهبود سلامت روان مي گردد و از طرف ديگر كمال گرايي منفي با اثر منفي كه بر خودپنداره فرد ميگذارد باعث منفي شدن خودپنداره او شده كه اين امركاهش سلامت روان و افزايش مشكلات هيجاني فرد را موجب ميشود.