بررسي شرايط كشت و قدرت كلوني زايي سلو ل هاي بنيادي اسپرماتوگوني انساني در محيط كشت: يك مطالعه مروري

اسپرم زايي، فرآيندي بسيار پيچيده و تنظيم شده است كه در طي آن، سلول هاي زاياي بنيادي، به اسپرماتوزوآ تبديل مي شوند. اين سلول هاي بنيادي كه سلول هاي بنيادي اسپرماتوگوني ناميده مي شوند، در قاعده ي لوله هاي مني ساز قرار دارند و داراي توانايي خودنوزايي و تمايز به سلول هاي زاياي عملكردي مي باشند. به دليل اين توانايي، سلول هاي بنيادي اسپرماتوگوني قادر به از سر گيري مجدد فرايند اسپرم زايي پس از آسيب هاي بيضه اي ايجاد شده توسط مواد سمي و يا پس از پيوند به گيرنده ي نابارور مي باشد. بنابراين، خودنوزايي اين سلول ها ضامن حفظ اين جمعيت سلولي و در نتيجه، حفظ باروري مي باشد. اگر چه مطالعات پيشين نشان داده است كه سلول هاي بنيادي اسپرماتوگوني موش و ساير گونه ها مي توانند براي مدت طولاني زنده بمانند و تكثير شوند، اما اطلاعات كمي از محيط كشت مناسب براي رشد سلول هاي بنيادي اسپرماتوگوني انساني در دست است. تشخيص ماركرهاي سلول هاي بنيادي اسپرماتوگوني، امكان جداسازي اين جمعيت سلولي را فراهم مي كند. جمعيت سلولي جدا شده، مي تواند در محيط كشت تكثير شده و سپس به گيرنده ي نابارور پيوند زده شود. بنابراين، تشخيص ماركرها و تثبيت سيستم هاي كشت طولاني مدت براي سلول هاي بنيادي اسپرماتوگوني انساني جهت استفاده از توانايي اين سلول ها در موارد باليني ضروري است. در اين مقاله، به بررسي ماركرهاي شناخته شده براي سلول هاي بنيادي اسپرماتوگوني و تكنيك هاي كشت آزمايشگاهي جهت تكثير اين سلول ها در انسان پرداخته شده است.