نقش گيرنده ها ي گابا A موجود در ناحيه پارابراكيال بر روي تعديل درد در موشهاي صحرايي

زمينه و هدف: هسته پارابراكيال، يك رابط مهم در انتقال پيامهاي دردآور به نورون‌هاي ناحيه مغز مياني مي‌باشد. گيرنده‌هاي گابا A نقش دوگانه‌اي در كنترل درد داشته و در ناحيه پارابراكيال فراوان مي‌باشند. در اين مطالعه، به ارزيابي تزريق دوطرفه دوزهاي مختلف آگونيست گيرنده‌هاي گابا A (موسيمول) و آنتاگونيست گيرنده‌هاي گابا A ( بيكوكولين) در ناحيه پارابراكيال بر روي تعديل درد با استفاده از آزمون پس كشيدن دم (tail-flick test) پرداختيم. مواد و روش‌ها: پس از بيهوش نمودن موش‌هاي صحرايي با پنتو باربيتال سديم (55 ميلي‌گرم /كيلوگرم)، با استفاده از دستگاه استريوتاكسي در ناحيه پارا براكيال، كانول‌گذاري صورت ‌گرفت. يك هفته بعد از بهبودي، اثر تزريق دو طرفه موسيمول (5/62، 125 و 250 نانوگرم در هر طرف) و بيكوكولين (50، 100، 200 نانوگرم در هر طرف) در ناحيه پارابراكيال بر روي مدت زمان تاخير پس كشيدن دم بررسي شد. مدت زمان تاخير پس كشيدن دم، هر 5 دقيقه يك بار براي مدت زمان 60 دقيقه مورد سنجش قرار گرفت. نتايج: تزريق دو طرفه موسيمول (5/62 و 125 نانوگرم) و بيكوكولين (50، 100، 200 نانوگرم)، در ناحيه پارابراكيال، تاثير معني‌داري بر روي مدت زمان تاخير پس كشيدن دم نداشت. تزريق موسيمول (250 نانوگرم در هر طرف) سبب ايجاد هيپر آلژزيا شد (05/0P ). نتيجه‌گيري: نتايج حاصل از مطالعه ما نشان داد كه در اين مدل درد، گيرنده‌هاي گابا A موجود در ناحيه پارابراكيال به شكل اندوژن فعال نبوده ولي توانايي تاثير‌گذاري بر روي تعديل درد را دارا مي‌باشند.