Abstract :
Aziz Hocamız Prof. Dr. Mükerrem HİÇ Bey’in vefat haberini aldığım an şaşırdım ve sarsıldım. Hasta olduğunu ve yatakta tedavi gördüğünü biliyordum; kendisini kısa bir süre önce hastanede ziyaret etmiştim. Etrafında ailesi, vefakâr ve müşfik eşi Süreyya Hanımefendi, kızları damat ve torunları vardı. Aileyi bir arada görmek, Mükerrem Hocanın başında, yanında olmaları beni mutlu etmişti. Konuşmaya başladık; önce durgun gibiydi, gittikçe açıldı, muhabbet dolu sözler ve hatta neşeli denebilecek diyaloglar başladı. Ben kendisine “Hatırat” kitabımı götürmüştüm. İmzalayıp verdim. Memnun oldu. Fakat hayret, O’nun da Hatıra kitabı matbaadan yeni çıkmış, birkaç nüsha hastaneye getirmişler, imzalayıp verdi. Benzerine az rastlanır bir anı hep beraber yaşadık. Hatıratlar teati edilmişti. Bunu birlikte tespit etmiş olduk.
