بي خوابي در بيماران مبتلا به آپنه انسدادي خواب

سابقه و هدف: سندرم آپنه انسدادي هنگام خواب يكي از انواع اختلال هاي خواب شايع است. شكايت بي خوابي نيز يكي از شايع ترين اختلال هاي خواب در جمعيت است. در طي دهه هاي گذشته به ارتباط بين ابتلا به سندرم آپنه انسدادي حين خواب و بي خوابي توجه كمي از سوي محققان شده است. اين مطالعه شيوع بي خوابي در بيماران مبتلا به آپنه انسدادي و عوامل مرتبط با آن را ارزيابي كرده است.مواد و روش ها: اين مطالعه به صورت بر روي 151 بيمار كه جهت بررسي آپنه انسدادي خواب تحت پلي سومنوگرافي شبانه قرار گرفتند، انجام شد. از بيماران شرح حال كاملي در مورد خواب آنها گرفته شد. بي خوابي و خواب آلودگي بيش از حد هنگام روز به ترتيب توسط پرسش نامه استاندارد شاخص شدت بي خوابي (Insomnia severity index) و پرسش نامه ارزيابي خواب آلودگي طي روز ايپورث (Epworth Sleepiness Scale) بررسي گرديد. بيماران با نتايج پرسش نامه بي خوابي بيشتر از 8 به عنوان افراد دچار بي خوابي درنظر گرفته شدند. يافته هاي پلي سومنوگرافي بيماران در دو گروه با و بدون بي خوابي مقايسه گرديد.يافته ها: بي خوابي شكايت شايعي در بيماران مبتلا به آپنه خواب بود و در بين 126 بيمار با تشخيص آپنه خواب، 81.7% از يكي از 4 نوع بي خوابي رنج مي بردند. 43 نفر (34.1%) از بيماران مشكل در شروع خواب، 55 نفر (37.2%) از بيماران بيدار شدن مكرر در طي شب و 45 نفر (37.2%) از بيماران زود بيدار شدن صبحگاهي داشتند. فقط 37 نفر (29.3%) از بيماران از خوابشان رضايت داشتند. ارتباط آماري معني دار بين شكايت بيماران از بي خوابي و ميانگين اشباع اكسيژن خون شبانه مشاهده نشد (P>0.05).بحث و نتيجه گيري: بي خوابي شكايتي شايع در بيماران با تشخيص آپنه خواب است. ارتباطي بين شكايت بيماران از بي خوابي و شدت آپنه و اشباع اكسيژن خون شبانه مشاهده نشد. با توجه به نتايج ما هيپوكسي شبانه نمي تواند علتي براي شيوع بالاي بي خوابي در بيماران دچار آپنه حين خواب باشد.