تاثير هشت هفته تمرين قدرتي، استقامتي و موازي بر نسبت تستوسترون به كورتيزول خون و آمادگي عضلاني در سربازان كشتي گير

سابقه و هدف امروزه استفاده از روش هاي مناسب تمريني براي دستيابي به قدرت عضلاني مطلوب بهمراه استقامت عضلاني از اهميت ويژهاي برخوردار است. بنابراين متخصصان علوم ورزشي تمرين موازي را به عنوان يك روش تمريني جديد كه مجموعه اي از فاكتور هاي آمادگي جسماني را در بر دارد، معرفي كرده اند. هدف از اين مطالعه، بررسي تاثير 8 هفته تمرين موازي بر نسبت تستوسترون به كورتيزول خون و آمادگي عضلاني در سربازان كشتي گير بود. مواد و روش ها در يك پژوهش نيمه تجربي كه به صورت ميداني انجام شد، 24 سربازكشتي گير بصورت داوطلبانه انتخاب شدند و به صورت تصادفي در3 گروه تمريني تمرين استقامتي و تمرين قدرتي تمرين موازي قرار گرفتند. برنامه تمرين استقامتي درهفته اول شامل دويدن با شدت 65 % ضربان قلب بيشينه به مدت16 دقيقه بود كه درهفته هشتم به تدريج، شدت به 80 % و مدت 30 دقيقه رسيد. برنامه تمرين قدرتي شامل اجراي 6 حركت بود. برنامه تمرين موازي تركيب تمرين هاي2 گروه استقامتي و قدرتي در هرنوبت بود. تحليل داده ها با استفاده ازآزمون تحليل واريانس درون گروهي با اندازه گيري هاي تكراري انجام شد. از روش آماري تي همبسته جهت مقايسه ميزان پيشرفت آمادگي عضلاني از پيش آزمون تا پس آزمون استفاده شد. يافته ها نسبت تستوسترون به كورتيزول با كاهش 80/125 % در گروه استقامتي (P=0/00) و 12/78 % در گروه موازي همراه بود (P=0/04). گروه قدرتي در تمامي حركات افزايش معناداري را نشان داد، گروه تمرين استقامتي در حركات پرس سينه، زير بغل وسرشانه كاهش معنا داري را نشان داد و درگروه تمرين موازي بجز حركت اسكوات در تمامي حركات افزايش معناداري مشاهده شد (p<0/05). آمادگي عضلاني در بين3 گروه در حركت پرس سينه (P=0/00)، زيربغل (P=0/00)، سرشانه (P=0/00)، تفاوت معناداري مشاهده شد. بحث و نتيجه گيري تمرينات موازي مي تواند موجب كاهش روند افزايشي وضعيت كاتابوليكي ناشي از اجراي تمرين استقامتي شود و همين امر مي توانداز كاهش قدرت عضلاني كه در نتيجه تمرين استقامتي در سربازان كشتي گيرايجاد مي شود جلوگيري كند.