بررسي اثرات طولاني مدت هيالگان در درمان استئوآرتريت

مقدمه و هدف استئوآرتريت زانو شايع ترين بيماري مفصلي و يك علت ناتواني در پيري است. هدف از اين مطالعه بررسي اثرات طولاني مدت هيالگان در درمان درد، بهبود دامنه حركت مفصلي و اثر بر كيفيت فعاليتهاي روزمره بيماران مبتلا به استئوآرتريت مي باشد. مواد و روش ها در اين پژوهش كارآزمايي باليني كه با شماره IRCT2013031712831N1 در سامانه ثبت كارآزمايي هاي باليني ايران ثبت شده است. پس ازتشخيص دقيق استئوآرتريت (براساس معيارهاي ACR)، اندازه گيري دامنه حركتي و تندرنس خط مفصلي زانو وشدت درد بيمار براساس VAS (به صورت تفكيكي درحالت استراحت، راه رفتن، نشستن و...) و بر اساس پرسشنامه WOMAC، سه تزريق داخل مفصل زانو (با فواصل يك هفته) انجام شد. پس از آن، بيماران با فواصل يك هفته، يك، سه، هشت و نه ماه پس از پايان درمان مجددا» ارزيابي شدند. نتايج بدست آمده در نرم افزار SPSS 20 آناليز شد. يافته ها دربررسي 61 بيمار مورد مطالعه، بيشتر متغيرهاي ذكرشده قبل از درمان با مراحل مختلف بعد از درمان، از لحاظ آماري اختلاف معني داري داشتند. روند اين تغييرات تا هفته سوم درمان بهبود يابنده بود كه پس از آن تا 4 ماه پس از شروع مداخله، اين روند به صورت نسبي حفظ شده ولي بعد از آن كمي تشديد شده بود. البته قابل ذكر است كه حتي در مقايسه آخرين مرحله پيگيري با مراجعه اوليه، هنوز اثرات درماني هيالگان به ميزان قابل توجهي باقي مانده بود. بحث و نتيجه گيري نتايج فوق نشان دهنده اثرات مفيد اين نوع درمان بصورت كوتاه مدت و ميان مدت مي باشد. اين اثرات شامل كاهش شدت درد درحالت استراحت، راه رفتن، نشستن و..، افزايش دامنه حركتي مفصل و كاهش تندرنس خط مفصلي زانو بودند. در مورد اثرات طولاني مدت بايد گفت كه اين موارد نسبت به اثرات كوتاه مدت و ميان مدت كمتر بودند ولي نسبت به زمان قبل از مداخله، علايم بيماري به طور معناداري كاهش يافته بود.