جماليّه الانزياح البيانيّ في المفارقه القرآنيّه

ناسازوار يكي از عوامل ادبيت ومختصه‌هاي سبك ساز قرآن است؛ به گونه اي كه زبان عادي را به وسيله هنجارگريزي معنايي به سطح ادبي ارتقا مي‌دهد، در نتيجه به كلام بار معنايي، و زيبايي شناختي وبُعدي الهام بخش مي‌دهد؛ زيرا ناسازوار شيوه اي از بيان يك معناست كه روساخت گزاره با زير ساخت آن تفاوت دارد وخواننده اين اختلاف بين سطح وعمق را درمي يابد؛ به ديگر سخن، معنا در يك گزاره، دو سطح دارد: سطح پيدا وسطح ناپيدا كه خواننده با دريافت تعارض ميان آن دو معناي مورد نظر را در مي‌يابد. اين مقاله با روش توصيفي تحليلي، جنبه‌هاي زيبايي شناختي ناسازوارهاي قرآني مربوط به كافران را در موقعيت هاي مختلف آنان نشان مي‌دهد. به منظور پرهيز از هرگونه سو برداشت يا سو تفاهم، توجه خواننده محترم را به اين نكته معطوف مي‌داريم كه منظور از وجود تناقض در قرآن، ناسازوار منطقي نيست؛ بلكه منظور، ناسازوار به مثابه يكي از مولفه‌هاي ادبيت كلام و ابزارهاي تصويرگري هنري است. ناسازوار به واسطه عواملي در زيبايي قرآن نقش ايفا مي كند كه عبارتند از: آشنايي زدايي، ايجاز، برجسته سازي لفظ ومعنا، صدق، تهويل، وتهكّم.

Ironies are of literariness factors and style markers in the Holy Qur’?n. By making use of semantic deviation, they advance an ordinary language to the literary level. Consequently, ironies give the speech a semantic load, aestheticism and an inspiring aspect to deepen contemplation. The irony is a method expresses the meaning that differs the deep structure to the surface; the reader finds the difference between surface and depth. In other words, there are two levels of meaning in one expression: a superficial level, and disappear level, and the reader recognizes the inconsistency between them and reach to the desired meaning. Following a descriptive-analytical approach, this article clarifies the aesthetic aspects of the Qur’?nic Ironies concerning disbelievers on their different positions. In order to avoid misundrestanding, it shall be mentioned that ironies in the Qur’?n is not logical paradoxes, but it is one of the components of literariness and tecnical illustration mechanisms. Irony has been influented by the factors in the Qur’?nic aesthetic which are defamiliarization, conciseness, foregrounding of the word and meaning, truth, fear and mocking.