مطالعه فيلوژنتيكي گونه‌هاي ايراني بخش Onobrychoidei از جنس گون (تيره بقولات) بر اساس داده‌هاي ريخت شناسي و توالي‌هاي ITS هسته‌اي

با استفاده از داده‌هاي حاصل از توالي‌هاي ITS ژنوم هسته‌اي و داده‌هاي ريخت‌شناسي، مطالعه فيلوژنتيكي گونه‌هاي بخش Onobrychoidei به همراه گونه‌هايي از بخش‌هاي نزديك مرتبط با آن انجام پذيرفت. نتايج آناليز‌هاي Bayesian و بيشينه صرفه‌جويي نشان داد كه صفات ريخت‌شناسي براي تمايزات سطح بخش مناسب هستند و در سطوح پايين‌تر كاربردي ندارند. در اين مطالعه نشان داده شد كه بخش Onobrychoidei يك بخش تك‌تبار نمي‌باشد. برخي اعضاي اين بخش بطور گسترده‌اي با اعضاي بخش‌هاي مجاور آميخته شده‌اند. در نتايج فيلوژنتيكي مولكولي نشان داده شد كه گونه A.oligoflorus از بخش مطالعه شده در مجاورت اعضاي بخش Erioceras قرار مي گيرد، در حالي كه در اين نتايج تعلق گونه‌هاي بحث برانگيز A. goktschaicus و A. scapiger به بخش Onobrychoidei تاييد گرديد. همچنين با قرارگيري گونه A. huthianus (كه قبلا از بخش Craccina گزارش شده بود) در ميان گونه‌هاي اين بخش به نظر مي رسد كه اين گونه بايد به بخش Onobrychoidei انتقال بيابد.

Phylogenetic relationships among 30 species of sect. Onobrychoidei and some related sections are investigated using nrDNA ITS and morphological data. Based on Maximum Parsimony and Bayesian analyses the morphological characters are useful at the sectional level but not at lower taxonomic ranks. Astragalus sect. Onobrychoidei at the current status is not monophyletic. Some members of the section are well intermixed with members of related sections. Another species of the section, A. oligoflorus, is well allied with species of the sect Erioceras at the base of the resulting phylogenetic trees. Analyses confirmed that debatable species A. goktschaicus and A. scapiger are belonging to the sect. Onobrychoidei. A. huthianus (of sect. Craccina) was also placed within sect. Onobrychoidei and it should be classified as a member of latter section.