تعيين عوامل مرتبط با كناره گيري از درمان در بيماران مبتلا به چاقي يا اضافه وزن در اهواز

زمينه: "كناره گيري" (drop out) از درمان، يكي از علل اصلي شكست درمان در بيماران چاق مي باشد كه در مطالعات مختلف از 10 تا 80 درصد گزارش شده است. اين مطالعه با هدف بررسي عوامل مرتبط با كناره گيري از درمان در افراد چاق يا داراي اضافه وزن مراجعه كننده جهت درمان چاقي در شهر اهواز انجام شد. روش: پرونده هاي 575 نفر از مراجعه-كنندگان به يكي از دفاتر مشاوره ي تغذيه و رژيم درماني شهر اهواز، كه به طور داوطلبانه به منظور شركت در جلسات رژيم-درماني و دريافت توصيه هاي رژيمي براي كاهش وزن مراجعه كرده بودند (18- 65 سال)، مورد بررسي قرار گرفت. اطلاعاتي در زمينه ي سن، جنسيت، وضعيت تاهل، قد و وزن، تعداد زايمان (در مورد خانم ها)، سطح تحصيلات، شغل، سابقه ي رژيم درماني قبلي، وزن افراد در سن 20 سالگي، عادت به ورزش كردن منظم، تعداد دفعات غذا خوردن بيرون از خانه، عادت به مصرف صبحانه، عادت به مصرف خوراكي در هنگام تماشاي تلويزيون يا كار با كامپيوتر از پرونده هاي اين افراد جمع آوري و ثبت گرديد. نتايج: شيوع كناره گيري از درمان 3/56 بود (3/79 درصد در زنان و 7/20 درصد در مردان). از نظر آماري ارتباط معنا داري بين پيگيري درمان و وضعيت شغلي بيكار و خانه دار (P=0.022)، و درصد چربي بدن بالاتر (P=0.007) در اولين مراجعه (7/36 در گروه پيگيري كننده در مقابل 3/35 در گروه كناره-گيري كننده) وجود داشت. همچنين بين تصوير ذهني افراد از وزن خود و كناره گيري از درمان، ارتباط معنا داري مشاهده شد (P=0.006). آزمون رگرسيون لجستيك چندگانه نشان داد كه تصوير ذهني مثبت نادرست افراد در مورد وزنشان هنگام اولين مراجعه مي تواند عامل تعيين كننده ي كناره گيري از درمان پس از يك جلسه مشاوره ي رژيم درماني باشد. نتيجه گيري: ميزان كناره گيري از درمان در مبتلايان به چاقي يا اضافه وزن، زياد است. از نظر اكثر عوامل بررسي شده، تفاوت معناداري بين پيگيري كنندگان و كناره گيري-كنندگان وجود نداشت، اما بين تصوير مثبت نادرست از وزن و كناره گيري از درمان ارتباط معناداري ديده شد و ترك درمان پس از جلسه ي اول در كساني كه وزن خود را در محدوده ي نرمال مي دانستند، بيشتر از بقيه بود.

Background: Drop-out (discontinuing treatment after the first visit) is one of the main causes of failure in obesity treatment. The aim of this study was to investigate the pattern of drop-out in overweight or obese outpatients in Ahvaz, Iran. Methods: A total of 575 overweight or obese individuals (female: 469, male: 106) aged 18 – 65 attending an outpatient dietician office for the obesity treatment were investigated. Variables such as age, gender, marital status, Body Mass Index (BMI), educational level, job, self body image, and some eating behaviors were evaluated. Relationships between these factors and drop-out rate were tested by chi-square and logistic regression tests. Results: Drop-out rate was 56.3% (79.3% in females and 20.7% in males). The non continuer patients had less negative image about their body weight (P=0.006) as considered themselves in normal weight range. Drop-out rate in employed participants were higher and most of continuers were jobless or housewives (P=0.022). The results showed that from point of view of body fat percentage there was a statistically significant difference between two groups (P=0.007).The self body image was the only significant predicting variable of drop out in multiple logistic regression test. Conclusion: Findings revealed that overweight or obese individuals with incorrect body image are at higher risk of treatment drop-out.