مرکز منطقه ای اطلاع رساني علوم و فناوري

چكيده :

اين پايان نامه در مقوله شخصيت زدايي در منظومه هاي كيتس بدانگونه كه در نامه هاي او ذكر و در اشعارش به تصوير كشيده شده است مي باشد. كيتس در منظومه هايش تلاش مي كند تا با انسان خودگرايي كه رنج مي برد وداع گويد و به شاعري آفريننده تبديل شود. اين الگو تقريبا" در تمامي منظومه هاي او تكرار شده است . او به عنوام انساني فاني مي ميرد و به عنوان شاعري آفريننده چشم به جهان مي گشايد و اين در حاليست كه او نمي تواند براي مدت زيادي از جذبه شاعرانه بهره گيرد و در نتيجه به خود فاني خويشتن باز مي گردد. ديدگاه كيتس در مقوله شخصيت زدايي و صعود از دماسنج مسرت در حقيقت روندي است كه بدينوسيله او از انساني گرفتار و فاني گريخته و به شاعري آفريننده و خيال پرداز مبدل مي گردد، شاعري كه ديگر خودگرا نيست و تب و تاب جهان مادي او را نمي آزارد. كيتس نظريه خودبيني متعالي وردزورث را مردود مي شمرد، زيرا به گمان او "شاعر ناشاعرانه ترين آفريننده خداوند است "، زيرا شاعر راستين فاقد خود خويشتن نفساني است . كيتس در مقايسه با ساير شاعران رومانتيك انگليسي كمتر خودگرا و فريبنده و بيشتر عيني است . اين پايان نامه نمايانگر آن است كه كيتس در قصايد و اشعار روايتي خود، تلاش مي كند تا به ژرفاي مضمون خود نفود كند و بخشي جداناشدني از جوهر آن شود. او با زيبايي ملموس طبيعت هويتي يگانه مي يابد و به بلبل ، گلدان يوناني ، پاييز، روان ، مادلين ، ليميا، بانوي زيباي نامهربان و غيره تبديل مي شود. او با تعليق خود خويشتن و با شخصيت زدايي در پي وحدت با جوهر مضمون خويش است .