عنوان :
اوضاع سياسي و اجتماعي كوه گيلويه در عصر صفويه
پديدآورندگان :
ثواقب جهانبخش نويسنده , روشنفكر محمدمهدي نويسنده
نام دانشگاه :
دانشگاه شيراز
كليدواژه زبان طبيعي :
اوضاع سياسي , كوه گيلويه , دوره صفويه , تاريخ اسلام
دامنه موضوعي :
علوم انساني
چكيده :
در دوره صفويه كوه گيلويه يكي از ايالات مهم كشور و از بيگلربيگي هاي محسوب مي شد و حاكم نشين هاي متعددي از جمله نواحي عراق عجم ، حويزه ، دزفول ، بصره ... در زمره اين بيگلر بيگي قرار داشت . محدوده جغرافيايي آن از تل خسرو در ياسوج امروزي آغاز مي شد و به سواحل خليج فارس در بندر ديلم ختم مي شد و مناطقي از قبيل بهبهان و رامهرمز را شامل مي شد. در طول دوره حكومت صفوي ، پادشاهان اين سلسله براي ايالت كوه كوه گوليه اهميت و اعتباري ويژه قايل بودند. اين توجه ناشي از موقعيت سوق الجيشي منطقه و توان نظامي و مالي آن بوده است . همچنين از طريق اين ايالت امنيت سواحل خليج فارس نيز تامين مي شده است . به همين دليل نزديك به يك قرن حاكميت و فرمانروايي اين يالت را به سران ايل فشار كه از قبايل قدرتمند و متنفذ قزلباش بودند، واگذار كردند. پس از افشارها نيز همواره سرداران مهم و قدرتمندي براي تصدي حكومت كوه گيلويه از جانب پادشاهان صفوي منصوب مي شدند كه از مهمترين آنها بايد الله ورديخان و پسرش امامقلي خان حاكمان فارس را نام برد. موقعيت خاص اقليمي كوهستاني و پسرش امامقلي خان حاكمان فارس را نام برد، موقعيت خاص اقليمي و كوهستاني بودن بخش هايي از آن موجب مي شد برخي شورشهاي ضد صفويه در اين ايالت به وقوع بپيوندد. از مهمترين اين شورش ها، شورش قلندر شاه (شاه اسماعيل دروغين ) و شورش ملاهدايت آرندي بودند كه براي سالها مايه گرفتاري دولت صفوي شدند.
