كليدواژه زبان طبيعي :
تحليل سبكي , بررسي آوايي , بررسي دستوري , بررسي معنايي , حافظ، شمس الدين محمد , زبان و زبانشناسي
چكيده :
رساله حاضر پژوهشي است برروي 5 غزل از ديوان حافظ (نسخه محمد قزويني و قاسم غني 1320) كه از نظر آواشناسي ، معناشناسي و دستور بررسي شده است . در بررسي آوايي اين نتيجه بدست آمد كه تعداد كل همخوانها بيشتر از واكه هااست . در ميان همخوانها، همخوانهاي انفجاري و در ميان واكه ها، واكه پيشين باز پر وقوع ترين واجها هستند. در اين اشعار هجاهاي كوتاه بيشتر از هجاهاي بلند بكار رفته و تعداد هجاي CVCC كه بلندترين هجا مي باشد بسيار كمتر است . در ميان خوشه هاي دو همخواني داخل هجا در كلمات بسيط، مشتق و مركب ، تركيب غنه - انفجاري بالاترين كاربرد را داشته و تركيب روان - انفجاري در ميان مجموع خوشه هاي دو همخواني در محل اتصال هجا پروقوع ترين خوشه بوده است . آرايش دو واكه اي aa و آرايش سه واكه اي aaa در ميان كلمات بسيط بالاترين بسامد را دارا بوده است . بررسي طرحهاي هجايي نشان داد كه در واژه هاي تك هجايي ، دو هجايي و سه هجايي بترتيب هجاي CV.CV.CVC وقوع بيشتري داشته و بعلاوه طرح CVC.CV.CV در كلمات مركب ، طرح CV.C در كلمات مشتق و طرح CVC در كلمات بسيط بيشتر از همه بكار رفته است . در تحليل دستوري ، هر غزل بطور جداگانه بررسي شده و ساخت اضافه ، واژه هاي هم معني ، واژه هاي متضادالمعني ، كلمات مهجور، ساخت افعال وزمان آنها، ساختمان تكواژي كلمات ، مبهمات ، ادات ، حروف و جابجايي و حذف در جمله بدست داده شده است .
